AYKIRI

1.Bölüm-Başlangıç

Yıldızlı gecenin altında çıplak vücudumla soğuğa karşı durmaya çalışıyordum.Üzerine yattığım kuru çimenler beni biraz bile ısıtmaya özen göstermiyorlardı.

Aslında hem mutluydum hemde mutsuz.Mutluydum çünkü uzun zamandır süren yolculuğum nihayet sonlanmıştı.

Acaba bu yolculuğum ne kadar sürmüştü.Sanırım 7800 küsür gün saymıştım,daha sonraları saymayı bıraktım.Belki de hala bu sonsuz yolculuğuma devam ediyorum.

Belki de bu uzun süreçte yavaşça delirdim ve şuan da herşeyi beynimin içinde kurguluyorum.

Ama bu hayal bile olsa yıllar sonra ilk defa tekrar bir şeyleri hissetmek harika bir duygu.İliklerime kadar soğuğun işlemesi hayatımda ilk defa bu kadar güzel geliyor bana.

Soğuk yüzünden yavaşça vücuduma yayılan uyuşma hissi ve acı yıllar sonra bana yaşadığımı hissettirmeye başladı. Bu hisler vücudumun içine iyice yerleştikçe belli belirsiz gülümsemeye çalıştım ama soğuk ve acı yüzünden yüzümde ki tek bir kası dahi hareket ettirememiştim.

İçimde mutluluk varken bir yandanda mutsuzdum çünkü o kadar zaman sonra tam yeniden yaşamak için bir umut bulmuşken,ölümün sinsi pençesi tekrar boynumdan yakalamıştı.

Hayır hayır ölmek istemiyorum. Yıllardır zaten yalnızlıktan kafayı yemenin eşiğine gelmişken tekrar bir umut ışığım parlamıştı ama o zayıf ışıkta titreyen bedenimle beraber yavaş yavaş sönmeye başlamıştı.

Dakikalar sonra gözlerim dayanamayıp kapanmaya başladı.Artık bedenim hiç bir şey hissetmiyor,heykel gibi kaskatı olmuştu resmen.

Acaba ölürken canım çok acır mı diye düşünürken çevreden hışırtı sesleri gelmeye başlamıştı.Beynim son bir güçle en kötü senaryoları aklıma getirmeye başlamıştı.

Sanırım vahşi bir hayvandır diye düşünmüştüm.Eğer bir hayvan gelirse benim için daha kötüydü.Beni bu savunmasız halimle ölmeden,canlı canlı yiyeceği düşüncesi içime sanki mümkünmüş gibi dahada fazla soğukluk göndermişti.

Eh en azından vücudum kısmen donmuş sanırım bir şey hissetmem yani umarım hissetmem.Ben acı içinde kaderimi beklerken ayak sesleri dahada yaklaşmıştı.Tek ayak sesleri yoktu başka seslerde vardı ama ben donmuş beynimle hepsini ayırt edememiştim. Tek bir sonuca varmıştım bunlar vahşi hayvanlar değildi muhtemelen ve kalabalıktılar.

*******
Bişeyler benim boynuma sertçe bastırmaya başlamıştı.Boynumla işi bitince kapalı gözlerimin göz kapaklarını tutup kaldırdı.Karşımdaki kişiyi gece karanlığı ve bedenim ölme eşiğinde olması yüzünden tam olarak seçemiyordum ama yüzümü ve vücudumu dikkatli bir şekilde incelediği sağa sola kafasını çevirmesinden anlayabiliyordum.

Göz kapaklarımı bırakınca bende eski ölmek üzere olan pozisyonuma geri dönmüştüm.Bir kaç saniye sonra vücudumda sıcaklığın arttığını hissediyordum.Sanki içimde bir ateş yakmışlardı.Yavaş yavaş bedenimin kontrolü bana geri gelmeye başlamıştı.

Bir kaç dakika sonra gözlerim yarımda olsa zar zor açılmıştı.O zaman farkettim ki etrafımda başka karaltılarda vardı. Görüşüm tam iyileşmediği için onları net olarak göremiyordum.

Kulaklarımda ufak bir çınlama sonrasında kendine gelmeye başlamıştı.Azda olsa sesleri duyabiliyordum.Gözlerimi kapatmış kulağımla dinlemeye başlamıştım. Sesler birbirine karışmış gibi geliyordu sanırım bir tartışma içindeydiler.

Anlamadığım bir dilde konuşuyorlardı. Hızlı bir şekilde konuştukları için tek bir kelimeyi bile anlayamamıştım.

Tekrar gözlerimi açtım görüşüm azda olsa düzelmişti.On civarı gölge saymıştım içimdeki sıcaklık yayılıp arttıkça yavaş yavaş düzeliyordum.