Hayat beni o kadar yormuştu ki ne yapacağımı,ne düşüneceğimi bilmiyordum. Kolay değildi tabiki. Hayatımda sevdiğim tek bir adam vardı,babam. Küçükken bana "Her insanın içinde bir parça mavi vardır. Peşinden gidersen deniz olur. Umursamazsan renk olarak kalır. Maviyi yakalamaya çalış." dediği günü hatırlıyorum. O günden sonra maviyi bulmaya karar verdim. Önce maviyi bir deniz yapacak,sonra o denizin derinliklerine inecektim. Babamla yapmayı en çok sevdiğimiz aktiviteler hep maviydi. Gökyüzünü izlemek,birlikte denize girmek. En büyük hayalim maviydi, ta ki babam beni bırakıp gidene kadar. Kendimi bildim bileli annem benim hayatımda pasif rol oynamıştı. En güzel anılarım babamlaydı. Beni en iyi o anlıyordu. Annemle babam ayrıydı ama dert etmiyordum. Ama babam gitmişti işte. Hiç belli etmeden, sessiz sessiz. Tam 15 yılım onunla geçmişti ve babam giderken "Gitmem gerek Hazel.Kendini toparla.Kendine bakabilecek kadar olgun bir kız olduğunu biliyorum.Beni merak etme.Sevdiğim kadınla,doğru yerde doğru zamandayım." demişti. Sevdiği ve sevebileceği tek kadının ben olduğumu düşünürdüm ama değilmiş. Bu olay üzerine annem aramış ve ne yapacağımı sormuştu. Kendime bakabilirim demiştim. Annemle kalamazdım,söz konusu olmasını bile istemiyordum. O gösterişlerin,o iyi psikolojilerin,o mükemmelliyetlerin,o iyi durumların kadınıydı. Babamın bana para göndereceğini sorun olmayacağını söyledim. Sorun olmazdı ama içimdeki boşluk hala çok fazla. Ne yapacağımı bilmiyorum. 2 haftadır okula da gitmiyorum. Mavi hayallerim de artık bitti benim için. Artık mavi kadar sonsuz değilim. Artık siyah kadar yalnızım. Siyahı bulmama gerek yok. Onu zaten çok fazla içimde hissediyorum.
