Λοιπον έχω ανεβάσει σήμερα μια καινούργια ιστορία . Λέγεται "Όταν ο ήλιος δύει".
Εδώ είναι εν μικρο κομματι απο την ιστορία μου.
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
(Ηρώ) Εδώ και δυο ώρες καθόμουν πάνω στην κορυφή του βουνού. Κοιτούσα κάτω το μικρο χωριό δίπλα απο το βουνό.
Κοιτούσα τους ανθρώπους. Όλοι φαινόντουσαν τόσο χαρούμενοι.
Μακάρι να ήμουν σαν και αυτούς.
Μια κίνη θνητή.
Αλλά η ζωή είναι άδικη.
Δεν το ζήτησα αυτό που είμαι. Έτσι γεννήθηκα και δεν μπορω να αλλάξω.
Ο Ηλιος σιγά ,σιγά έφευγε . Τα ζωντανά του χρώματα αρχισαν να σκουρένουν και στο τέλος όλα ηταν μαύρα. Είναι σαν ενα ζευγαρι μάτια . Την ημερα είναι ανοιχτά και όσο νυχτώνει αρχίζουν να κλείνουν μέχρι να κλείσουν εντελώς και να κυριαρχήσει το απόλυτο σκοτάδι. Με μια πηγή φωτός.
Το Φεγγάρι.
Σε λιγα λεπτα θα αρχίσω να αλλάζω. Θα γίνω ένας μεγαλος άσπρος λύκος με καταγάλανα μάτια. Όταν αλλάζουμε γινόμαστε επικίνδυνοι χωρίς την θέληση μας.
"Τι κανείς εδώ πανω μονη σου;" Με ρώτησε. Αυτήν την φωνη την ήξερα. Ηταν η φωνή του
