ความรักที่ไม่มีใครรู้(Yaoi BL)

Intro

สวัสดีคับผม นะ คับผมเป็นคนธรรมดาเหมือนคนทั่วไปนี้แหล่ะคับจริงๆจะว่าผมเป็นลูกกำพร้าก็ได้นะคับเพราะตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็นหน้าพ่อหน้าแม่เลยว่าเป็นยังไง ตั้งแต่จำความได้ผมก็อยู่กับป้านางละก็หลานของแกชื่อพี่นา เห็นป้านางบอกว่าพ่อกับแม่ผมเป็นคนข้างบ้านแกที่บ้านนอก มาวันนึงเค้าสองคนก็หายไปไหนไม่รู้ เห็นแต่ทิ้งผมไว้อยู่คนเดียวตอนแรกป้าแกบอกผมว่าพ่อกับแม่ผมคงไปทำธุระเดียวก็คงกลับมา แต่นี้ผ่านไปไม่รู้กี่ปียังไม่มีว่าจะกลับมาหาผมเลยตอนแรกที่ผมได้ฟังเรื่องนี้ผมก็แอบคิดอยู่ในใจนะว่าสักวันเค้าคงกลับมาแต่วันเวลาผ่านไปนานเลยที่เดียวจนผมไม่รู้ว่าจะรอไปเพื่ออะไร ผมอยู่กินกับป้านางมาตั้งแต่เกิดป้าแกเลี้ยงดูผมมาแล้วผมจะไปใส่ใจคนที่ไม่เคยมาเป็นห่วงเป็นใยผมทำไม ผมเคยพูดให้ป้าแกฟังแต่ป้าแกก็บอกผมอยู่เสมอว่าอย่าไปคิดแบบนั้น อย่างน้อยเค้าสองคนก็เป็นคนให้กำเนิดชีวิตผม แต่ผมก็ไม่เข้าใจอยู่ดีอะ แต่ก็ช่างเถอะ
"นะ ป้าขอจานหน่อยลูก"
"ได้คับป้า ผมล้างเสร็จพอดีเลยป้า"
ผมยื่นจานให้ป้าแกแล้วเก็บส่วนที่เหลือเข้าตู้ ช่วงนี้ผมต้องทำงานหนักเป็นพิเศษเนื้องจากว่าพี่นาไปทำธุระที่บ้านนอกปกติเรามีกันแค่สามคนวันนี้มีสองผมก็ต้องทำงานหนักหน่อยลูกค้าเยอะทุกวันป้านางเปิดร้านขายข้าวแกงที่ กทม แห่งหนึ่ง เวลาผมเลิกโรงเรียนผมก็จะเรียบกลับมาที่บ้านเพื่อที่จะได้มาช่วยป้าแก ถามผมว่าเหนื่อยมั้ย ผมว่ามันก็คงเหนื่อยแต่แปปเดียวมันก็หาย เพราะเรามีความสุขที่ได้ทำมัน
"นะ เอาไปเสริฟโต๊ะสองนะลูก"
ผมเดินเอาข้าวแกงไปเสริฟตามที่ป้านางบอก ผมกับป้าเราทำงานกันจนเราขายของหมึดเกลี้ยง ร้านก็ปิดละผมก็เช็ดโต๊ะจัดเก็บข้าวของให้เข้าที่เข้าทางไปงั้นแหล่ะ
"เป็นไงบ้างนะ เหนื่อยมั้ย"
ป้านางแกถามพร้องยื่นน้ำมาให้ผม
"ก็ นิดหน่อยคับป้า วันนี้เราขายข้องหมดเกลี้ยงเลยเนอะป้า กำลัยเห็นๆ"
ผมพูดพร้อมหัวเราะไปด้วยปกติเวลาเราขายมักจะมีของเหลืออยู่บ้างแต่วันนี้ไม่
"เอ้ หรือว่าจะเป็นเพราะ นะ ของป้าน่าที่ลูกค้าเยอะ"
ป้าแกพูดหัวเราะ หึ หึ
"เกี่ยวไรกับผมละป้า"
ผมก็ทำหน้างง
"นะ ได้ทุนเรียนที่ มหาลัย xxx หรอ"
แนะเปลี่ยนเรื่องอีกแต่จะว่าไป ใช้คับผมสอบติโรงเรียน xxx เป็นโรงเรียนที่มีแต่คนมีตังเค้าไปเรียนกันแต่ผมดันโชคดีได้ทุนการศึกษาไปเรียนที่นั้น
"ใช้คับนี้กว่าจะได้มันมา นะ ก็แทบตายเหมือนกัน555"
ผมพูดไปขำไป
"หึหึ นะของป้าเก่งอยู่แล้วป้าดีใจด้วยที่นะ ทำได้"
"คับป้า"
"แล้วเปิดเรียนวันไหนลูก"
"อาร์ทิตย์หน้าคับป้า"
"งั้นดีเลย พี่นา มาพรุ่งนี้เดียวให้ พี่นา พาไปซื่อของใช้"
ใช้ๆพี่นาจะกลับจากบ้านนอกมา กทม วันพรุ่งนี้ผมลืมเลย
"แต่ป้าคับผมว่าของใช้
ไม่จำเป็นต้องซื่อก็ใด้มั้งคับของเก่ายังมีอยู่อีกอย่างถ้ามันจำเป็นจริงๆค่อยซื่อก็ได้"
ใครจะว่ายังไงผมไม่สนหรอกนะ แต่สำหรับผมเงินทองไม่ได้หากันง้ายๆของเก่ามีเราก็ใช้ของที่มันมีอยู่แล้วจะไปซื่อไหม่ให้เปลืองตังทำไม
"นะ เอ้ยเป็นแบบนี้ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ"
"ผมก็เป็นของผมแบบนี้ป้าก็รู้"
"อะๆ ตามใจละกัน แต่ก็ต้องให้พี่เค้าพาไปซื่อชุดนักศึกษาละกันแล้วอยากได้ไรบอกพี่เค้า"
"ผมไม่ได้อยากได้อะไรที่ไม่จำเป็นหรอก"
ป้าส่ายหัวไปมากับความประหยัดของผมจริงก็ไม่ใช้ว่าเราไม่มีตังนะแต่ผมทำงานช่วยป้าแกมาตั้งแต่เด็กไงผมถึงรู้คุ้นค่าของเงินว่าแต่จะหามาได้เนียเราต้องเสียเงื่อไปหลายเม็ดอยู่เหมือนกัน
...................
intro พอแค่นี้ก่อนเดียวคนอ่านจะหลับสะก่อน555 จริงก็ไม่ได้ยาวอะไรหรอก
ติชมกันได้นะ คนเขียนอยากรู้ว่าตัวเองเขียนดีแค่ไหน พูดคุยกันได้ กด like , follow ก็ไม่ว่ากัน555
รักคนอ่านทุกคน