Ενας χαρταετός
ταξιδεύει του παιδιού μου την ψυχη.
Αθώα χαμόγελα, ανυποψιαστα.
Ειναι χαρούμενο το παιδί μου,
τα μάτια του γεμάτα
παιχνίδι και σοφία
τυφλώνουν τον σκουριασμένο Αδη.
Η καρδια του
θα ερωτευτεί, θα πληγωθεί
ξανά και ξανά ° έτσι πρέπει να γίνει.
Μα είναι νωρίς ακόμα
και στο παιδί μου
δεν επιτρέπεται να κλάψει.
Τσακισμένο απ' των τεράτων
τις ανάγκες, γονατίζει
σε χώμα ματωμένο.
Μα το παιδί μου
με ντουφέκι και σπαθί,
τον εχθρό του δεν γνωρίζει.
Μια βουή θολώνει
το μυαλό του,
και το παιδί παιδιά θερίζει..
