Evede çok değişik böcekler vardı karıncalar çok büyüktü hiç bu kadar büyük bir karınca görmemiştim ,sonra başka bir odaya geçerek anne diye bağırmaya başladım ,anne!anne! anne! Ama kimse ses vermiyordu demekki annem burada değildi başka evelere gitmeliydim, o arada kudret'te bodruma inmişti ona seslendim ve yukarı çıktı hemen gitmemiz lazım dedim çünkü annem burada yoktu zaman kaybedemezdim.yürümeye devam ettik ormanlık alanı geride bırakmıştık daha uzun bir yol bizi bekliyordu bu yolları bilmiyordum burası bizim komşumuzun evi olması gerekirken yoktu acaba yıkmışlarmıydı?daha dikkatli gitmeliydim herşey çıka bilirdi karşıma ,kudetle tanışsakta onada fazla güvenmiyordum aslında ben düşüncelere dalmışken uzakta annemi gördüm yaklaştıkça sanki benden uzaklaşıyordu neden kaçıyordu neden durmuyordu biraz sonra annem gözden kayboldu.Ne güzel bulmuştum onu, kudret beni yavaşlatıyordu hemde çok yavaşlatıyordu arkama dönüp bağırmak istiyordum ama sakin bir sesle:
-beni takip etmeyi bıraka bilirsin lütfen bırak beni yavaşlatıyorsun
- peki sen nasıl istersen ama karşına ne gelirse gelsin beni suçlama!!
Ben sakin bir dille bile söylesem o sanki biraz kızmıştı ama iyi oldu artık beni yavaşlatacak birisi yoktu bu konuyu daha fazla düşünmekte istemiyordum yola koyuldum anne diye bağıra bilirdim ama başka insanlarda karşıma çıkma olasılığı vardı bunu göz önüne alamazdım çok tehlikeliydi. İşte sonunda yol bitmişti ama başka bir yol yoktu sadece boşluk ve karanlık hem de zifiri karanlık çok korkuyordum karanlığa girmeye hem de tek başıma keşke yanımda başka birisi olsaydı ama yapa bilirdim
Karanlığa doğru yürümeye başladım..
