Ten dzień. 23 lipca. Ten dzień odmienił moje życie. To auto. To białe auto. Ten mężczyzna. To życie. Najgorszy dzień w moim życiu. Dzień wypadku. Wypadku, w którym straciłam słuch.
silence.
Na samym początku mówili, że będę sparaliżowana do końca. Końca życia. Powinnam się cieszyć, że żyję. Jak żyć bez jednego z ważniejszych zmysłów? Jak żyć słysząc to co o tobie szepczą?
zapomniałam. ja nie słyszę.
Ohh, zacznijmy od samego początku. Imię jakie mi nadano jest zwyczajne, polskie. Marcelina. Większości kojarzy się to z delikatnością. Mi nie. Te imię przypomina mi o wypadku. 23 lipca. Mam jedyne 17 lat, a już dość ciężki los. Mieszkam z moją jedyną ciotką, która jest przeciętna. Nie ignoruje mnie, nie zachwala. Jest zwyczajna w stosunku do mnie. Męża nie ma, może i lepiej. Rodzice? Wyjechali do Stanów, są fizykami. Są tam już 4 lata. Zapomnieli o mnie. Nie dzwonią, nie piszą. Nawet nie wiedzą, że ich własna córka straciła słuch. Pasjonuję się tylko jedną rzeczą. Teraz można powiedzieć, że pasjonowałam się. Muzyka. Skoro już nigdy nie usłyszę, to mogę to porzucić? Mogę.
powiedz coś o tej 'fascynującej' historii, pff
23 lipca 2016.
Biegłam. Nie myślałam. Najgorszy błąd w moim życiu. Gdybym pomyślała o tym wcześniej, pewnie byłabym zdrowa. Wbiegłam pod samochód. Pod biały samochód. Moja wina. Ostatnie co usłyszałam to głośny pisk. Dalej nic. Silence. Próbowali się ze mną porozumieć. Nic nie słyszałam. Zabrali mnie na pogotowie, gdzie przebadali. Wyszły trzy bardzo ważne informacje:
- Mam połamane żebra,
- Nie zmarłam, czyli miałam dużo szczęścia,
- Straciłam słuch.
To wszystko co napisali mi na kartce. Byłam załamana. Kaleka, która nie słyszy. Uczę się w domu. Język migowy jest trudny. Bardzo trudny. Uczę się go dopiero od trzech miesięcy.
Okej kochani, mam nadzieję, że się spodobało. Dajcie znać w komentarzach. Bardzo proszę o zostawienie jednej gwiazdki. <3 317 słów na prolog, to bardzo mało, aczkolwiek nie jestem w stanie napisać więcej, przepraszam.
