Fatale Vrijheid

Hoofdstuk 1

Hee allemaal,

Dit is mijn eerste echte boek (in wording) en ik zou graag wat reacties erop krijgen. Ik heb besloten om een deel van het verhaal te publiceren, dit stuk zit ongeveer in het midden en is redelijk begrijpelijk zonder de rest. Dit gaat niet zozeer om de inhoud van het verhaal, maar meer waarop het is geschreven, dus ik ben heel erg benieuwd of mensen het wat vinden en of ze er meer van willen lezen. 

Dit stuk is een brief van Emma, de hoofdpersoon, naar haar beste vriend Luke, van wie ze zielsveel houdt. Emma heeft een gave en kan de tijd stilzetten wanneer zij een keuze moet maken of zij kan terug in de tijd om die keuze te veranderen en springt dan weer terug naar het heden. Zij heeft haar gevoelens al eerder aan Luke verteld, maar heeft die keuze toen weer veranderd. Ze zitten nu in een tijd van chaos en aanslagen en ze is onzeker over de toekomst, dus schrijft ze Luke een brief. Vanaf de brief tot aan het einde is een passage uit het boek, dus veel plezier met lezen!

 ''Allerliefste Luke,

Ik moet je al heel lang iets vertellen. In feite heb ik het al verteld, maar ik heb toen de keuze gemaakt om het niet te vertellen, als je snapt wat ik bedoel. Ik wil gewoon dat je weet wat ik voor je voel voor het geval dat deze strijd ons fataal wordt. De aanslagen worden steeds erger en jij en ik weten allebei dat onze ouders er diep in betrokken zijn. Ik weet dat ik je niet kan achterlaten zonder afscheid te nemen dus schrijf ik je deze brief. Luke Davids, weet dat ik zielsveel van je houd, altijd al gedaan en dat zal ik altijd blijven doen. Waar je ook bent, ik ben bij jou en jij bent bij mij. Ik weet niet wat je voor mij voelt en dat maakt ook niet uit. Ik wil dat je weet dat je m'n allerbeste vriend bent, meer dan dat zelfs, want Luke, ik ben al maandenlang verliefd op je. Ik kan er niet van slapen, niet van eten, niet eens normaal ademhalen. Voordat we elkaar misschien nooit meer zien wil ik dat je dit weet, want niemand is belangrijker voor mij dan jij, ik zou alles voor jou opgeven. Jij bent de reden de reden waarom ik mijn gave heb gehouden en ik heb er nog geen seconde spijt van gehad. Ik ga nu weg en proberen om hier een eind aan te maken. Als ik omkom, weet dat ik niet voor niets ben gestorven. Ik wil sterven als held, jouw held. Jouw leven is belangrijker voor mij dan mijn eigen. Ik moet nu gaan. Vergeet me alsjeblieft niet, Luke. Ik houd van je, voor nu en altijd, tot aan de maan en weer terug. 

Liefs,
Je partner in crime voor altijd, Emma Matthews.''

Er vallen tranen op het papier wanneer ik de laatste punt op papier zet. Lieve, leuke, grappige Luke, die ik misschien wel nooit meer zal zien. Dat is de reden waarom ik moet gaan, ik wil niet leven zonder hem. Ik ga er alles aandoen om hem in leven te houden. Ik ga deze oorlog stoppen, ook al kost het me mijn leven. Er zijn gewoonweg al te veel mensen gestorven. Ik kan het niet meer aanzien dat iedereen om me heen sterft, familie, vrienden, straks Luke nog. Nee, zo ver mag het niet komen. De gedachte om zonder Luke te leven is ondraaglijk, ik wil hem nog zoveel vertellen, zoveel dingen met hem meemaken. Ik heb een plan om de oorlog te stoppen, ik moet misschien wat mazen zoeken in het reglement van de Gave, maar ik weet zeker dat het me gaat lukken. Ik ben vastberaden om mijn doel te bereiken, ik moet wel als ik Luke ooit nog wil zien.