Het leven is niet altijd wat het lijkt. Voor de ene loopt alles perfect en voor een ander totaal niet. Soms denk je waarom ik? En soms heb je iets van subhanAllah hoezo verdien ik dit. Het leve loopt met ups en downs, het afgelope jaar heb ik veel downs gekend en nu weer veel ups. Nu wil ik jullie meenemen in mijn verhaal. Het is een waargebeurd verhaal met hier en daar wat aanpassingen en andere namen.
December 2015
Het was weer examen... Ik had veel stress en ik? Wie ben ik? Ik ben Lamis. Ik ben een dood normaal marokkaans meisje die in België woont. Ik was toen 16, ik was op dat moment zeer gefocussed op mijn deen. Het studeren verliep alhamdoullilah vlot en mijn punten waren goed. Ik was trots op mezelf en wou genieten van mijn vakantie.
Tijdens mijn examens had ik terug contact met een super goeie vriend van mij Hicham. Hicham en ik hadden elkaar eerder leren kennen, als vrienden natuurlijk. We kwamen goed overeen en we lachten ons altijd kapot.
Na de examens komt er vakantie!!!! Ik was zo blij finaly na al die lange lachten en al die stress had ik er nood aan. Wat het nog leuker maakte was dat m'n tante ging trouwen. Het feest was top het eten ook dus een avond om niet te vergeten. Tijdens die vakantie ben ik ook begonnen met een hoofddoek te dragen. Dat was iets dat ik eigenlijk al zeer lang wou maar de stap durfde ik niet te zetten. Na lang aarzelen had ik het toch gedaan.
Na die 2 weken vakantie moest ik weer naar school. Veel zin had ik niet maar ik moest wel. Sinds dien is ook ALLES veranderd...
Toen ik terug naar school ging begon ik te beseffen dat ik gevoelens had voor een jongen uit mijn klas, Imrane. Ik besefte dat niet direct.
Hoe het begon:
Ik droomde dat Imrane en ik een koppel waren dat was zo raar. Toen ik opstond had ik iets van wow. Heb ik dat nu serieus gedroomd.
Sinds die dag bekijk ik hem helemaal anders.
Op school wou ik dat allemaal vergeten en deed ik alsof er niks was. Maar tijdens de lessen zag ik hem staren, ik was niet de enigste die dat door had. De manier waarop hij keek was ook niet normaal. Elke persoon die dat zag kwam naar mij en zei wauw Lamis kijk hoe hij u aan kijkt. Het was echt mooi als ik er nu terug aan denk krijg ik een big smile op m'n face want het deed goed.
Na een tijdje kwam hij er achter.. hij kwam er achter dat ik verliefd was op hem. Toen ik wist dat hij dat wist flipte ik helemaal. Ik wou niet dat hij dat zou weten omdat ik er totaal niks mee wou doen. Mijn hart brak een ook door wat er gezegd werd. Het was niet wederzijds. Toen ik thuis kwam heb ik gehuild. Tijdens mijn gebed met tranen. Ik heb Allah gesmeekt om mijn hart te beschermen. Na dat was het super awkward.. we groeie ook een beetje uit elkaar. Achteraf gezien doet dat het meeste pijn. De band die we hadden was speciaal.
Tijdens die periode sprak ik nog met Hicham, ik spreek hem dagelijks alsof ik niet zonder kan hahah. Mijn hart was toen gebroken maar toch had ik nog hoop. Want de manier waarop Imrane met me om ging was niet normaal, niet vriendschappelijk dus.
End of part one
"soms denk je dat je weet wat het beste is voor u, maar dat geen is vaak het slechtste voor u."
