~Sword Art Online~ Nowe pokolenie

Prolog

Na dworze wiał silny wiatr, a słońce co chwila przysłaniały chmury. Mgła wisiała w powietrzu jak rano, chociaż było już po południu.

Wcale nie zniechęcona nieprzyjemną pogodą, wręcz kipiałam z ekscytacji. Ubrana w ciepły, szary płaszcz, czekałam na mojego przyjaciela ze szkolną torbą w ręce.

I oto zobaczyłam jego blond czuprynę.

- Ha-ya-to! - krzyknęłam do niego. - Co tak długo!?

- Przepraszam, moja pani. - westchnął teatralnie, mrużąc swoje błękitne oczy. - Zostałem zaciągnięty do niewolniczej pracy sprzątania szkoły po lekcjach!

- Nie mogłeś szybciej!? Za pół godziny otwierają serwery.

- Ty to masz problemy jak trochę się spóźnimy, świat się nie zawali.

- Jak TY się spóźnisz, to świat się nie zawali. - powiedziałam, dotykając palcem jego piersi. - Ty byłeś Beta Testerem i grałeś w to wcześniej, a ja mogłam jedynie obserwować twoje poczynania na ekranie komputera. Ja też chcę się pobawić!

O co rozchodziła się ta kłótnia? O grę typu VRMMO, Labirinth Online - w skrócie LAO. Była to jedna z wielu już gier w wirtualnej rzeczywistości. - pierwsza, nalężąca do tego gatunku, działająca na wszystkie pięć zmysłów nosiła nazwę Sword Art Online. Wydana została w 2022, czyli dwadzieścia lat temu.

LAO miało być rewolucją w tym gatunku gier. Postacie graczy były całkowicie realistyczne, grafika była piękna i niesamowicie realistyczna, wszystkie pięć zmysłów miało funkcjonować identycznie jak w realnym świecie, czego nie osiągnęło nawet wcześniej wspomniane SAO. Na całym świecie wyszło tylko dwadzieścia tysięcy egzemplarzy gry, a serwer miał zostać oficjalnie otworzony o szesnastej.

Hayato Natsu, mój najlepszy przyjaciel był jednym z tysiąca szczęściarzy, którzy zostali Beta Testerami gry. Odwiedzał już ten niesamowity świat i miał prawo do zakupu gry taniej i jako jeden z pierwszych. Ja na szczęście dostałam tą grę za darmo, ponieważ mój ojciec był głównym programistą.

Nadchodził weekend, więc od razu po powrocie do domu mogłam wykonać pełne zanurzenie - podróż do świata wirtualnej rzeczywistości.

- Robiąc mi wyrzuty tylko tracisz czas, wiesz?

Musiałam w duchu przyznać mu rację. Nie dając jednak po sobie tego znać, pociągnęłam go za rękę w stronę naszych domów, stojących tuż obok siebie.

Labiryncie, nadchodzę!