The Cruel Angel

First Chapter

*Xandria's POV*

Pinikit ko ang aking mga mata at pinakiramdaman ang paligid, sariwang hangin.

Naramdaman ko ang isang mabilis na bagay na papalapit sa lugar kung nasan man ako,mabilis akong na ka iwas at sunod sunod na lamang ang pag atake.

Lumabas ang tatlong tao, isang babae at dalawang lalaki hindi ito ganun kapamialyar saakin sapagkat wala naman akong pakielam.

Patakbo ang pag sugod saaken ng dalawang lalaki habang patuloy ang babae sa pag babato ng kung anong patalim saakin at naiiwasan ko naman ito.

Yumuko ako at kumuha ng pwersa sa baba para makatalon ng mataas, at saka ko inilabas ang isang maliit na bomba at hinagis.

Napuno ng usok ang paligid at paalis na ako sa lugar na yon ng maramdaman kong may sunod sunod na shuriken at naiwasan ko parin ang mga ito pero may nadaplis sa balikat ko sh*t!

Naging mabait na nga ako at hindi ko sila pinasabog bwiset!

Pumikit ako ng mariin saka ko binato ang bomba at umalis na ako agad sa lugar na iyon, ng makalipas ang limang segundo saka ko mabilis na pinindot ang isang bagay para mag triger ang bomba.

Mga walang silbi tsk.

Pano sila nag karoon ng permiso para bantayan ako, weaklings

Nakita ko ang isang tao na kailangan kong pag katiwalaan ngayon, inirapan ko ito at ngisi lamang ang naging reaction nito.

"Sinong makakaisip na tatakas ang isang Empress kung maayos naman ang lagay at pinag sisilbihan ng lahat" Siya

Maganda ang kanyang tindig at makikita mo sa aura niya na isa siyang tao na mhirap kalabanin,puti ang buhok na parang napakalambot kung titignan at makinis din ang kanyang mukha pero makikita mo rin na may pagka pilyo ang lalaking ito dahil sa ngisi na mapaglaro sa kanyang mukha.

Hindi ko nalamang pinansin ang kanyang sinabi at sumakay na lamang sa sasakyan na nag hihintay na  saakin.

 Sumunod naman siya at siya ang mag dra-drive, dapat lang hindi siya worth it na makatabi ako.

Tumingin ako sa likod at nakita ko ang sunog na parte ng isang forest at isang magarbong sasakya na kanina ko lamang sinasakyan.

Kailangan kong umalis, kailangan kong lumayo para sa makakabuti.

~Present~

 Nag lalakad ako ngayon dito sa hallway , Im here in the Philippines umalis ako ng Japan upang makaiwas,psh

limang buwan na din ang nakakalipas at maraming kailangan baguhin, Aist Sh*t I hate this lfe.

May biglang umakbay saakin. F*ck! 

Nakita ko nalang siyang nakahiga na sa sahig, I still have my reflexes tsk 

Baka! ( idiot )

 Nakilala ko kaagad kung sino ito. tsk puti ang buhok at masyadong pilyo.

Si Neo, siya lang ang nakakalapit halos saakin sapagkat ilang araw palamang ako sa univesity na ito takot na kaagad saakin ang mga estudyante may mag tangka mang lumapit. I.Don't.Care

Less people to know less chances that I will found.

"Aww! F*ck grabe ka naman" Neo at nag pout ang loko,tumayo siya at hinihimas yung pwet niya.

I smirk, pffft 

Tumabi nalamanang siya saakin tapos kakamot kamot pa sa batok.

Nag lakad ako papunta sa likod ng school, I'll ditch my class wala naman akong pakielam dun eh.

"Wait! Ambilis mo naman maglakad "Siya na paika ikang patakbo saakin.

"Leave.Me.Alone" At inirapan ko nalang siya. 

 Nag patuloy ako sa pag lalakad at narating ko ang secret garden dito sa likod ng school, napakatahimik at maraming halaman napaka payapa, walang mang gugulo...

"Di ka nanaman a-attend" At bumuntong hininga pa ito, dikit siya ng dikit saakin pero pansin kong iba naman ang turing niya sa ibang tao, ubod ng sungit at ginagawa ng iba ang lahat mapansin lamang niya ito samantalang ako pinag tatabuyan siya.

Tsk. Like I care *Insert sarcasm here*

Tinaasan ko lamang ito ng kilay at dumerecho na lamang ako dun sa puno, tumalon ako ng mataas at pumwesto ako sa matibay tibay na sanga.

Sanay akong mag balanse ng katawaan kahit saan, I've been trained since I was kid.

 Pumwesto na ako dun at napansin kong wala na si Neo.

Humangin ng malakas at para bang bumalik saakin ang mga ala-alang nais ko munang kalimutan.

~  F L A S H  B A C K  ~ 

Nag simula akong mag piano, napaka tahimik ng kwartong ito at para bang walang kabuhay buhay at nag sisilbing repleksyon ko ngayon sa aking mga mata, sa lahat lahat ng nangyari may mga tao paring nandiyan.

Psh, Palubog na ang araw  at wala ka ng maririnig bukod sa tunog ng piano,humangin ng malakas at naramdaman ko ang pag bukas ng pinto ramdam ko rin may matang nakatingin saakin.

Natapos ko ang isang piece at nakarinig ako ng palakpak ng isang tao, tinitigan ko ito gamit ng malalamig kong mata.

Ngunit ngiti lamang ang sinagot nito saakin.

Isang parte ng aking memorya kung san ko siya nakilala.