Daha Erken

~

Sabah yine erkenden uyanmıştım. Yine ve yine kötü bir sabaha. Yine bütün ailem para ile tatmin olamadıkları için bana kötü davranacaklardı. Ben anlamıyorum.
Ben doğduğum ilk günden beri bana oyuncak almayıp hep ablama alırlardı. Benden bir yaş büyük olduğu için ben ne yapıyorsam oda aynılarını yapabiliyordu. Daha doğrusu ben neleri yapamıyorsam o yapabiliyordu.
Kötü davranacaklarsa, akşamları psikolojim bozulduğu için hüngür hüngür ağladığım zaman yanıma gelip "seni seviyorum, KIZIM" demeyecekseniz, niye doğurdunuz, niye yaptınız?

Bütün hayatım boyunca onlar gibi olmamak için kendime yeminler ettim.
Bir günde belkide bir milyon kazanıyoruz ama kimin umrunda? Ablamın umrunda.
Ablamın hayatı şöyle: Elinde son model telefonu olan o. Bir giyindiğini bir daha giyinmeyen o. Etrafta yiyip, içip, gezen o. Her eve geldiğinde "HOŞ GELDİN" lafını hak eden o. Günde bir servet harcayan o. Birkaç sıfırı olan rakamlar kadar parayla günlük harçlık alan o. Ya her şeyi geçtim. "Kızım" lafını hak eden o.
NEDEN????????
Benim olmayan hayatım ise şöyle:
Bir telefonum var evet ama o telefona bir kere baksam, ben tembel bir insan oluyorum. Yani onlara göre öyle. Dolabında sadece 5 tane kıyafeti olan ben. Derslerini köpek gibi çalışan ben. Ama yinede en iyi koleje giden o. Ben ise evin yanındaki devlet okuluna gidiyorum.
Eve gelince "hoşgeldin" lafını duymayan ben. Yani kısaca ben yokum. Onlara göre.

Ablamın adı: "Nisa"
Ben de: Eylül
Annem: Sanem
Babam: Murat.

İlk defa her ne kadar cümlede olsada onlara bu kadar yankındım.
Her gün fazlalık duygusunu yaşamak, bu çok acı verici.