addiction • taekook

Addiction

Taehyung uśmiecha się, tupiąc nogą w rytm muzyki. Jego fale wirują dookoła głowy, poruszane poprzez delikatne kręcenie głową, a na płótnie pojawiają się kolejne obiekty, namalowane wprawną ręką brązowookiego. Stojący w progu Jimin kręci głową i wie już, co z kolei on namaluje jako następne, ponieważ Taehyung, siedzący tam z mglistym, rozmarzonym spojrzeniem, olśniewającym uśmiechem i rysami twarzy sam wygląda jak pieprzone dzieło sztuki i Jimin p r a g n i e, by ten właśnie obraz miała możliwość oglądać potomność. Odchrząkuje cicho i Taehyung mruga w zaskoczeniu, zmuszony do wyjęcia jednej słuchawki z ucha. Jimin śmieje się, zanim rzeczywiście się odzywa i Taehyung jest pewien, że wie, co powie mu przyjaciel, mimo wszystko zastyga jednak, wpatrując się w czarnowłosego z oczekiwaniem.
— Tae, mówiłem już, jak bardzo cię kocham?
Kim przewraca oczami i prycha, ponieważ czy jego przyjaciel mógłby być jeszcze bardziej oczywisty?
— Yoongi przychodzi do ciebie i mam wyjść z domu, ponieważ jesteś napaloną szmatą i chcesz się dziko chędożyć — Kim bardziej stwierdza niż pyta, odkładając wszystkie pędzle, farby i odsuwając płótno pod ścianę i tak, owszem, mimo wszystko pozostawia po sobie bałagan. No cóż, (nie) jest mu z tego powodu przykro.

Jimin uśmiecha się tylko porozumiewawczo i wychodzi z pracowni, ponieważ wszystko zostało już powiedziane.

»

Piętnaście minut później Taehyung wchodzi do kawiarni, otrzepuje buty ze śniegu i rozciera dłonie, próbując je ogrzać, mimo że ciepło naprawdę nie jest jego rzeczą i wie, iż nie uda mu się to. Ale cóż, część Taehyunga wciąż próbuje i trzymajmy kciuki, żeby nigdy się nie poddała, ponieważ oprócz kawy jest to jedyna rzecz, która trzyma go w całości.

Mówiąc o kawie, chwilę później chłopak siedzi już przy stoliku i popija płynne złoto, nieskażone cukrem ani mlekiem; kawa jest gorzka jak cholera, ale w jakiś sposób brązowooki czuje, że idealnie mu to pasuje; właśnie taką kawę Taehyung naprawdę uwielbia.

Uśmiecha się do siebie, przełykając gorący płyn, wyjmuje pióro z którejś z zapomnianych kieszeni i sięga po serwetkę; chwilę później jego myśli spływają atramentem na ten wątpliwej jakości papier w postaci słów. Taehyung wykorzystuje swoje pierścionki i uderza palcami o blat, wydobywając z niego przeróżne dźwięki i wstępnie układając melodię. Kawiarnia jest całodobowa, Taehyung ma masę pomysłów i wie, że gdy wróci do domu, będzie miał w zanadrzu kilka nowych piosenek; wie też, że choć cholernie zmęczony, natychmiast wyjmie gitarę i zacznie odtwarzać zapisane w pamięci dźwięki, idealnie dobierając je do słów; bezsenność i tak nie pozwoli mu spać, a muzykę grającą mu w żyłach musi jakoś z siebie wydobyć. Chwilę później w lokalu rozbrzmiewa Under Pressure i Taehyung uśmiecha się na brzmienie głowu Davida Bowie, zanim odbiera telefon.

Dzwoni jego ojciec i wystarczy chwila, by cały dobry nastrój Taehyunga zniknął, zastąpiony stresem. Taehyung rozłącza się i upuszcza telefon przez drżenie rąk; kolejne trzy kawy pozwalają mu uzyskać względny spokój.

»
Taehyung wraca do domu nad ranem i idzie na paluszkach do kuchni, by zaparzyć sobie kolejną kawę. Chwilę później jest już zamknięty w pokoju, serwetki z tekstami rozłożone są przed nim, a pod palcami ma struny gitary; jego przyjemny głos rozbrzmiewa w pokoju, kiedy jego rzęsy spoczywają na policzkach, a w głowie mu szumi; jest to jednak przyjemne i Taehyung wie, że ma coś swojego.

»
Jest szesnasta i słońce zaczyna chylić się ku zachodowi; Taehyung jest tam, przy oknie, ze swoim płótnem, pędzlem i farbami, gotowy jak najwierniej oddać to zjawisko. Na niebie przeplata się czerwień, fiolet i pomarańcz i taka sama feeria barw spływa na płótno spod pędzla zielonookiego. Yoongi jest w pokoju z Jiminem i całuje go w czoło, patrząc na poczynania Kima; ostatecznie jego dzieło przerasta pięknem rzeczywisty zachód. Taehyung krzywi się jednak i chowa obraz w najdalszy kąt; nie jest i d e a l n y.