Wake up

R1

Gdy tylko otworzyłam oczy oślepił mnie blask szpitalnej bieli po czym usłyszałam głos mojej mamy wołającej lekarza. Nie miałam pojęcia o co chodzi. Jedyne co pamiętam to jasne światło i ten okropny pisk. Ciągle dudni mi ten odgłos w uszach. Nim się obejrzałam lekarz wszedł do sali. Wyglądał może na 40 lat nie mniej wysoki z szpakowatymi już włosami. 

Zrobił coś dziwnego. Wyciągnął grubą rurę z mojego gardła która przez ten cały czas utrudniała mi oddychanie. 

-W końcu się obudziła nasz śpiąca królewna- jaka śpiąca królewna. Dlaczego ten lekarz tak do mnie mówi.

-Jakie to szczęście że się w końcu obudziła

-Jak to w końcu- powiedziałam dość słabym głosem 

-Leżysz tutaj już ponad pół roku byłaś w śpiączce były bardzo małe szanse że w ogóle się z niej wybudzisz.

-CO?! Jak to pół roku przecież ja miałam zacząć liceum jaki jest dziś dzień?!- Jak to możliwe że tak po prostu zniknęło PÓŁ ROKU mojego życia.

-Spokojnie musisz odpoczywać. Jest 28 grudnia-odparł spokojnie lekarz- Ja was tutaj zostawię muszę poinformować twojego lekarza prowadzącego że właśnie się wybudziłaś.-Powiedział i wyszedł.

-Mamo i co teraz z szkoła ?

-Wszystko będzie dobrze to twoje wymarzone liceum cię przyjęło i wie że jesteś w śpiączce więc nie masz się o co martwić szkołę zaczniesz po przerwie świątecznej. A teraz musisz mi wybaczyć idę zadzwonić do twojego ojca może przyjedzie.- Powiedziała i wyszła

-Taaa jasne- wymamroczałam pod nosem.

Ojciec na pewno się nawet nie przejął że wylądowałam w szpitalu ma mnie gdzieś. Krótko po moim urodzeniu zostawił moją mamę dla jakiejś pustej lafiryndy. Całe moje 17 letnie życie widziałam go mniej razy niż moją siostrę której nigdy nie miałam. Nie mam do niego za grosz szacunku za to jak potraktował moja mamę. Tyle dobrego że alimenty płaci. Chociaż pieniądze to nie wszystko.