Vee yeni bölüm umarım beyenirsiniz. OKUYUN - YORUM YAPIN - OY VERİN... 💃💃
Keyifli okumalar :)
***************
Uzun bir yolculuktan sonra evin önüne gelmiştik. Başımı camdan kaldırıp yayıldığım koltukta doğruldum ve yanımdaki adama baktım. Uzun saçları, hafif çıkmış sakalları ve yüzüne bakınca görmesi o kadar zor olmayan çilleri ile yakışıklı olabilirdi. Her neyse. Zaten daha adını bile bilmiyordum. Öğrenmesemde iyi olacaktı.
"Hadi bakalım Temmuz Yalçın, terket arabamı."
Tek kaşımı kaldırarak, şaşkın surat ifadem ile ona baktım. Birincisi, ismimi nereden biliyordu? İkincisi, bu kadar kaba olmak zorunda mı bu adam?
"İsmimi nereden biliyorsun sen? Yoksa..." Biraz duraksadıktan sonra gözlerimi büyüterek tekrar konuştum.
"Tabii ya! Nasıl anlamam! Sen onun adamısın değil mi? Başka nasıl bir açıklaması olabilir. Bende aptalım zaten her geçen arabaya biniyorum."dedim. Hızlı konuşmuştum ve doğal olarak bağırmıştım.
Usanmış bir şekilde önüne bakan adam bana döndü ve ardından yavaş bir şekilde konuşmaya başladı.
" 'Onun' dediğin kişinin adamı olsam neden seni buraya getireyim. Ayrıca olsa olsa o benim adamım olur."
"İsmimi nereden biliyorsun o zaman?"
Yerdeki öğrenci kartımı kaldırdığında gözlerimi devirdim. Bu kadar endişelenmeye gerek yoktur belki. Kartı hızlıca elinden aldım ve kapıyı açmak için kolumu uzattım. Fakat beni sinir eden sözlerine devam etti.
"İnsan bir teşekkür eder. Benim gibi erkek pek bulunmuyor artık."diyip kaşlarını kaldırdı.
Tamam Temmuz, sakin ol. İstediğini yap ve in arabadan. Sonuçta bir daha görmeyeceksin bu meymenetsiz suratı.
Of, neyden bahsediyordum. Sakin falan olamayacaktım. Elimde olsa ağzıma geleni sayardım bu gerizekalıya. Hatta bence iyi fikir.
"Bana bak. Tamam, hayatımı kurtarmış olabilirsin. Zahmet edim beni buralara kadar getirdin ve zorunda değildin. Bak altını çiziyorum, 'zorunda değildin'. Yani bir iyilik yaptın diye bu kadar havalanma. Bırak da yaptığın iyilik isminin hakkını versin."
Uzun bir konuşmadan sonra damağım kurumuştu. Şu halime bak, boş insanlar için boğazımı yoruyordum.
"Peki. O zaman fazla uzatmanın anlamı yok. Terk et arabamı."dedi ifadesiz suratıyla.
"Aman. Bende çok meraklıydım senin arabana."dedim ve hızla arabadan indim.
Kapıyı hızla çarpıp kapıya doğru ilerledim. O ise çoktan gitmişti. Kapıyı çalıp heyecanla bekledim. Neden açmıyordu? Birden daha hızlı çalmaya başladım kapıyı. Ya Can geldiyse ve ona zarar verdiyse.
Kapı açılınca Begüm'ü şaşkın bir şekilde ve gayet iyi bir şekilde karşımda buldum. Sanırım birde yeni kalkmıştı.
"Begüm! İyi misin?"
"Kızıl? Ne işin var burda? Can..." Sözünü bitirmeden içeri geçtim ve o konuşmadan ben başladım konuşmaya.
"Ben kaçtım Begüm. Senin evini bilmediği için buraya geldim. Birkaç gün burada kalabilir miyim?"
Şaşkın surat ifadesinden kurtularak bana sarıldı birden. O çok çabuk duygulanırdı. Kafasını omuzumdan kaldırdı ve konuşmaya başladı.
