Gece Mavisi

G.M-2

Hayata bakış açım sadece kayıp olarak görüyorum.
Hayat bazen insanlara öyle bir oyun yaşatıyor ki bazen hayat bitti zannediyorsun. Giden geri gelmediği bir hayattayız.
Sınıf sesiz di sadece öğretmen tahtada bir şeyler anlatıyordu. Tahtaya bir şeyler yazıyordu kalemin tahta da çıkardı ses sınıfı rahatsız ediyordu ama kimse bunu söylemiyordu.
Öğretmen bir an durdu ve kalemin çığlıkları durmuştu.
Herkes bir an konuşmaya başladı.
Zil çalmıştı. Öğretmen kalemi masanın üzerine koyup kapıya doğru ilerledi.

"Merhaba." Deyip el uzattı bir önüme.
Eli takip ederek kimin uzattığına baktım.
Sarışın bir kızdı. Yüzüme bakıp yüzünde samimiyetsiz bir gülüş vardı.

"Merhaba." Deyip ona bakmayı kestim.
Çantamı açıp kulaklıklar çıkardım ve telefonuma taktım ve şarkı dinlemeye başladım.
Elimi sıranın üstüne koydum ve başımı elimin üstüne koyup müziğin tadını çıkarmaya başladım.
Gözlerimi kapattım ve karanlığa daldım.
Düşünmek istemedim şeyleri düşünmeye başladım.
Biri omzumu dürtmeye başlayınca, gözlerimi karanlıktan çıkarıp. Beni dürten kişiye bakmaya başladım. Bir şeyler söylüyordu ama onu anlamıyordum. Elini kulaklığımı çıkarmak İçin uzattı.
Kulaklıkları çıkardı.

"Seni müdür yanına çağırıyor." Deyip uzaklaştı yanımdan.
Başımı masadan kaldırıp sınıfa baktım.
Her kez kendi halindeydi. Fısıl fısıl bir şeyler konuşuyordu. Bir ara bana bakıyordu. Benim hakkımda konuştuklarının farkındaydım.
Sıradan kalktım ve ilerlemeye başladım. Kimseyi umursamıyormuş gibi yapmaya çalışıyordum.
Müdürün o dasına geldiğimde müdür beni süzüyordu.

"Damla annenle konuştuk ve bana bazı şeyler söyledi." Deyip bana acıyor gibi bakmaya başlamıştı. "Destek almak ister misin? Sana iyi gele biler."

Annemin bu kadar düşüncesiz olması beni daha çok sinir etmişti.

"Desteğe gerek yak ben iyim. Annemin size ne bahsetti beni ilgilendirmiyor ama bunu söyledi neyse kimseye bahsetmeyin." Deyip kapıya doğru ilerledim. "Ve bana açılası bakışlarınız üzerinden çekin. Bana kimsenin açmasını istemiyorum." Deyip kapıyı açtım ve dışarı çıkıp kapıyı sertçe kapattım. Kapımın çıkardı ses koludur da yayılmaya başladı.

Hızlı adımlarla sınıfa ilerledim. Sınıfa vardığımda herkes yerimde oturuyordu. Tahtaya baktım da öğretmen gelmişti. Bir şeyler anlatıyordu. Hızlı adımlarla sıraya doğru ilerledim ve çantamı omzuma attım ve sınıftan çıkmak İçin hızla kapıya doğru ilerledim.

"Nereye?" Öğretmenin dediğini aldırmadan sınıfın kapısın açtım ve sınıftan çıktım.

Koşarak okuldan çıktım. Derin bir nefes alarak durdum.
İstanbul'u bilmiyordum aldırış etmeden koşmaya başladım.
Nefesin yetti yere kadar koşmak istiyordum. Deniz kenarına gitmek istiyordum. Denizin kokusunu içime çekmek istiyordum. Onu özlüyordum.
Bir an duraksadım. Etrafa bakmaya başladım.
Kalabalıktı. İlerleyemiyordum.
"Bakarmışsınız? Deniz kenarına nasıl gide bilirim?" Birinin kolunu tutum.

"Bilmiyorum." Deyip kestirip yanımdan uzaklaştı.

Kalabalıktan uzaklaşmak İçin hızlı hızlı yürümeye başladım.
Karşıda taksici durağını gördüm. Karşıya geçti ve taksiye bindim.

"Beni deniz kenarına götür bilirmişsiniz?" Deyip adama baktım.

"Tabi ki de." Deyip arabanın motorunu çalıştırdı ve ilerlemeye başladık.

Araba durdu ve denizi gör meye başladım.
"Ne kadar?" Deyip adamın şöylesine izin vermeden cüzdanımdan çıkarıp adama parayı uzattım. Kapıyı açıp arabadan çıkmak İçin hamle yaptım.

"Bu fazla." Deyip adam bana bakmaya başladı.

Adamı aldırış etmeden arabadan indim ve kapıyı kapatıp koşarak denizin yanına gittim.

Deniz özlemiştim.. Derin bir nefes aldım ve denizi içime çektim. Bana İzmiri hatırlatıyordu ve onu.

Bana onu hatırlatan tek şey denizdi. Onun gibi kokuyordu. Sanki hiç gitmemiş gibi hep yanımdaymış gibi.

Ama bu gerçeği değiştirmiyordu. o ölmüştü onu kaybetmiştim.

Yorum yaparsanız sevinirim :)