"Uhmm..." inaantok pa ako pero bakit feeling ko kailangan ko nang gumising? Shit! Hapon na pala, hindi ko namalayan.
I grab my phone when I saw someone texted me. When I am about to open the text message ay nanlulumo na agad ako. Aasa na naman ba ako? Pero sana siya nga 'yong nagtext.
"Maria. How's life? Kumusta ka na? Pm me if you're not busy. Ingat."
It's his friend number. Hmm... nakikitext or not? He fucking lost his phone kasi noong outing nila eh.
I open the wifi section and unfortunately wala na naman akong load. Thankfully, nandito naman si 'magtxt.com' when I needed to text someone. Dali-dali akong nagtype ng isasagot sa kanya. Yes, siya ito! I can feel it! Alam ko kung paano siya magtype and why the hell would his friend text me like this, huh?
Me: "Candice, nandiyan pa ba siya?"
Hindi ko tinanggal ang aking mata sa phone dahil alam kong magrereply na 'yon agad any minute now.
Para akong pinagbagsakan ng langit at lupa nang matanggap ko ang reply niya sa akin.
"Ako yung nagtext sayo kanina. Hindi siya. Pero nandito sila kanina. Kumusta? Okay ka na ba? I hope so :)"
Kung maaari lamang na makapatay ng babae ngayon eh! Anyway, me? Ako? Okay? Sana. Pero ewan. Kainis itong babae na 'to eh! Bakit naman niya kasi ako itetext ng ganon? I thought siya talaga yun eh. Kasasabi lang na 'wag umasa eh!
Me: "I hate you na! Akala ko siya yung nagtext eh. Tapos parehas pa kayo magtype!"
Kahit 'di talaga kami close ay nagaganyan ko na siya. But I didn't really meant it. Masakit lang talaga kasi akala ko siya yung nagtext. Asa pa kasi.
"Uy namiss niya! Haha. Potek. Di na yun ngumingiti. Madalang. Super."
Huh? Bakit hindi na? Problema niya? 'Yan na naman siya. Lumalakas na naman yung pag-asa ko na sana ako yung dahilan. Asa pa more.
I replied to her na kung 'bakit'? At sinabi ko na din na 'miss ko na yung loko'. May problema kaya siya? Ano kaya? Hanggang sa...
"Aalis kasi sila. Miss ka din nun. Pabebe lang yun HAHA"
And it hits me! Miss din niya ako. Yie! Sana nga. Pero wait, bakit siya malulungkot kung aalis lang naman sila 'di ba? Hindi naman siguro ganoon kalayo 'di ba?
Me: "Where? Tell me pliz huhu"
"Hindi mo pala alam talaga eh no? Magmimigrate sila. Sa Singapore. Doon kasi nagwowork si Tito eh. And yes, for good. Umuwi si tito dito para sunduin sila. At sa 17 na daw ang alis nila. Kainis!"
So ito talaga yung dahilan? Dahilan kung bakit sinabi niyang 'let's take a break'? Edi sana sinabi niya sa akin! Hindi yung iniisip ko na dahil may iba siyang babae 'di ba? Hays. Kainis ah! Tapos wala pa talaga siyang balak magpaalam sa akin. Sad.
"Let's say hindi niya sinabi para na din sayo. Ayaw niya siguro na masaktan ka niya sa way na alam niya. Pero nagkamali siya."
Oo, naiintindihan ko siya. Pero mas nasaktan ako sa ginawa niyang hindi pagsabi sa akin ng totoo. Pero in the end, iintindihin ko pa din siya. Ganoon talaga. Mahal ko eh.
"Matagal na niya yun sinabi sa amin. Kaso ang sabi niya wag daw namin isipin. Ayan tuloy hindi namin napansin na aalis na siya."
Hindi ko mapigilang 'di matawa. Hindi nga pinansin, ayun aalis na pala siya. Baliw talaga siya. Walang pinagbago.
Me: "I thought dahil kay Sandra kaya niya sinabing ayaw na niya sa'kin."
"Si Sandra? Jusko. Ganda babae. Tinanggihan si fafa Brendt."
Me: "Yeah! Maganda nga daw talaga sabi ni Brendt!"
Note the sarcasm! Past na kaya 'yon! Present kaya ako. Kaso aalis na siya. Sad.
"Strict kasi mama ni Sandra sobra. As in. Kahit family close nila sila Brendt, ayaw paligaw. Pero alam ko bet ng mama ni Sandra si Brendt. Arte lang."
Yung feeling na ayaw ko na siya replyan. Edi magsama sila! Hmp! Hanggang sa...
"Pero sa tingin ko, ikaw na Mahal nun. Lakas ng epekto eh."
And I was like! Omg! Pinapaasa ba ako nito or what? Sana hindi, please. Pero syempre sa loob-loob ko syempre asang-asa na ako. Sad.
Me: "Weh? Paano mo nasabi? Uy paano nga? Paasa ka naman Candice eh!"
"Kasi nga, potek di naman tatahimik nang ganun yun eh. Yung pag-alis nila okay lang sa kaniya. Pero simula nung magpaalam siya sayo, minsan na lang magkwento? Ano pa ba tawag dun? Edi mahal ka. Lagi ka pang bukambibig. Kesyo ambait mo, maganda, matalino."
Paulit-ulit ko siyang binasa. Grabe! She just made my day! Hihihi! Kilig much ang peg!
Natuwa ako sa kanya. Hihi. So ayun, pinapatulog ko na siya kasi it's almost 12 in the midnight na din naman. Kaso...
"Hindi pa ako inaantok eh. Kumain kasi kami ng Ice cream. Coffee ang flavor."
How funny. Ha-ha-ha. Sana talaga makatulog siya. Buti na lang talaga, I am not fond of drinking coffee. Never pa akong nakatikim ng coffee eh, swear.
May sinabi ako kay Candice na memories namin ni Brendt. Yeah! Fuckin' memories! How I miss him.
"Uy namimiss niya HAHA"
Me: "Aba syempre, ano! Haha. Nakakamiss talaga ang lokong yun. Sana ako din namimiss niya, ano?"
"Miss ka din nun."
"At hindi ka din makakalimutan nun."
"Pero makakahanap ka pa nang iba. Tingin ka lang sa iba. Malay mo may mas better pa kesa sa kaniya. Wag mo kasi ikulong sarili mo sa kaniya."
Alam ko. Alam na alam ko. Pero mahirap kasi labanan ang nararamdaman mo eh. Lalo na't aalis na siya, pero kakausapin ko lang siya before anything else. Basta bago siya umalis. Kahit ayun na lang. Hays.
"Sure bukas. May lakad kami. Ipapakausap ko siya sayo."
Before anything else, kailangan kong tanggapin ang mangyayari. Nothing in this world is permanent. Lahat may sukdulan. Pero naniniwala ako na if it's meant to be it will be. I'll call it a day. Ciao!
