The white roses

PROLOOG

Vandaag had weer niks opgeleverd, Walter had de hele dag onderzoek gedaan, maar het leek wel alsof de gene die hier achter zat helemaal niet bestond. Hij had de huizen doorzocht, vrienden en familieleden van de slachtoffers ondervraagd, en uren verslagen van andere verdwijningen doorgenomen, opzoek naar iets wat hiermee in verband kon worden gebracht. Niks, helemaal niks.

Hij deed zuchtend de deur van zijn huurappartement open, en stapte naar binnen.

Het was al half negen in de avond, en hij had geen zin om iets te koken, dus dropte hij maar een diepvriespizza in de kleine magnetron.

Zelf plofte hij op een stoel aan de keukentafel neer, en keek hoe zijn pizza ronddraaide.

Plotseling begreep hij het. Hoe het zat met de verdwijningen. Waarom had ie daar niet eerder aan gedacht? Het was zo duidelijk. Hij moest het bureau bellen. Nu. Terwijl hij met trillende vingers van opwinding het nummer intoetste werd hij bekropen door een naar gevoel, alsof er iemand naar hem zat te kijken. Een koude rilling kroop over zijn rug. Langzaam draaide hij zich om...