overthinking

little story

Klein verhaaltje omdat ik het wou 😂

Ik was 8 jaar en we gingen vertrekken naar de trouw van een vriendin van mijn stiefmama. Ik was een klein koppig meisje dat niet van kleedjes en mooie schoenen enzo. hield. We gingen bijna vertrekken en ik had een mooi wit kleedje aan, en mooie rode balariena's. Mijn zus had mijn haar opgestoken tegen mijn ergenis in. Toen we bijna in de auto stapte heb ik mijn slecht zittende balariena's uitgegooid. En mijn vuil chiro schoenen gepakt en liep ik naar de auto. Toen we naar daar reden heb ik al de rekkkertjes en speldjes er uitgehaald,  Mijn haar was precies een vogelnest.
Als we in de kerk zaten zat ik naast een jongen genaamd janī. Hij had een zwarte broek , een wit hemd en een kanarie gele das. Samen waaren we heel de tijd mensen aan het uitlachen over hun kledingkeuzen. Naa de mis was er nog een feest en hebben we heel de tijd samen gespeeld. We heden poffertjes gegeten tot we miskijkt waren, we hebben achter het sprikasteel poffertjes gevecht gedaan en nog zo veel meer. Tegen het einden van het feest hadden we besloten dat we beste vrienden waren. We waaren te jong voor een gsm dus zagen we elkaar gewoon op feestjes. Zo zijn er 4 jaar voorbij gevlogen dat ik het gevoel had dat ik toch 1 echte vriend had. Op mijn 12 de verjaardag (hij had al 2 jaar een gsm) begongen we te stuuren. Ik had rond die leeftijd ontdekt dat ik ADD had. En hij had ADHD. Hij had veel woede aanvallen en zijn ouders hadden het daar heel moeilijk mee. Zijn mama is in een depressie geraakt en zijn papa gaf hem de schuld. Hij was op die moment 14 en zat met zichzelf in de knoop. Hij was niet meer gelukkig en dat raakte mij. Wij stuurden elke dag en belden zoveel we konden. Ik had veel steun van hem en hij van mij. Maar ik begreep volgens hem niet genoeg om alles uit te leggen. Na een tijdje kwam ik er achter dat hij zichzelf snee. we hadden besloten om eerlijk tegen elkaar te zijn. Dat was moeilijk, vooral voor hem maar we maakte beloftes die we niet braken. En toen ginge onze gesprekken zo uit:

J:Hey xx

F: Hoi hoi xx

J: Cv? Xx

F:Bwa, mijn leekracht haat me nog steeds. Xxx

J:Kom wel goed little one xxx

F: Xxx
F:En cv me u?

J: Eerlijk of leuk antwoord?

F: Eerlijk!

J: Ik heb mezelf weer gesneden 😳

F:Waarom?

J: Ik kan er niks aan doen, het is een verslaafing. Maar ik kan het niet uitleggen

F: Alstublieft wil je het probeeren?

J: het is alsof je in de zee stapt, maar zonder water en gevuld met problemen. Je kunt niet terug en je wordt meegesleurd door de golven. Na een tijdje kun je niet meer ademen. En per keer je u sneid neem je terug adem. Voor een paar seconden maar maar dat is lang genoeg om niet te stikken.

F: Woow

Vanaf dan vond ik dat het mijn opdracht was om hem gelukkig te krijgen. Ik heb hem elkekeer gesteund  en ben bij hem geweest waneer hij het nodig had.

20 september 2016
Een dag dat ik nooit zal vergeten. Ik sprak na maanden nog is af met janī. Hij stond op mij te wachten aan het station. Ik stapte uit en vloog rond zijn nek. Ik keek naar hem en zag even een glimlach. Ik had een sprankeltje hoop, hoop dat hij die vanbinnen toch nog wat geluk in hem had zitten. We gingen samen naar het stad waar we in een koffiebar thee aan het drinken waren (wie gaat er ook naar een koffiebar als ze geen koffie lusten? 😂) toen het begon te regenen en ik door had dat ik geen jas bij had. We  liepen van winkelnering winkel om zo wijnig mogelijk in de regen te lopen. De tijd vloog voorbij en ik moest terug naar huis. We stonden samen te wachten op mijn trein. Uit het niks vroeg hij of ik van hem hield. "Natuurlijk janī, dat weet je toch? Ik zou geen wereld zonder u kunnen voorstellen!" Antwoorden ik overtuigt. "Maar zou jij dan verder willen met mij?" Vroeg hij toen hij naar de grond keek. Toen was had ik door dat hij gevoelens voor me had. Gevoelens die niet wederzijds waren. "Ik hou van jou echt jij bent alles voor mij maar niet op die manier. Denk ik, ik weet niet goed wat ik voel en sorry ik kan en niet aan doen. Ik ben jou niet waard sorry, en mijn trein is er" zijn ik nog snel en ik rende naar de trein en stapte in. Wat had ik net gehoord? Ik wist het niet meer.
Ik was terug thuis en pakte mijn gsm ik keek er op en zag een brichtje van janī:
J: Hoi hoi xx
F: Hey xx
J: Cv? Xx
F: ja me u? Xx
J: ja xx
Ik wist niet wat ik moest doen. Hij dee alsof er niks gebeurd was en dat was het ergste.

3 weeken later (11 oktober 2016)
F: Hey
F: hoi
F:Hoi?
F: oké negeer me dan?
F:Cv?
F: wat is er
F: ik maak we zorgen
F: pls antwoord
F: jij antwoord altijd op mijn brichten dus waarom nu ni?
F: ik maak me echt zorgen! Echt!
F: ik ga naar u komen hé

Hij reageerde niet. Ik was me echt zorgen aan het maken. En ik was bijna vertrokken naar hem toen ik dit bericht kreeg.

J: floor,
Ik vindt dit echt moeilijk. Maar ik wil zeggen dat ik van je hou. Wat ik ook doe ik zal van je blijven houden. Dit is niet jou schuld geloof mij. Je moet niet wenen om mij echt. Dit is wat ik wil dus wees niet boos. Ik wil dat je blij bent, dat je u leven niet laat leiden door mij. Dat je alles 1000% geeft om het beste er van te maken en laat u niet doen. Wees wie je bent en kijk voor u en niet achterom. Je zult nog altijd op mij blijven rekenen. Je kunt me nog alles vertellen dat je wilt maar ik zal niet antwoorden, sorry. Leef voor twee en neem geen voorbeeld aan mij. Ik weet dat jij geen opgever bent maar ik wel sorry. Ik ben laf en stom om dit te doen. Maar ik kan niet anders sorry! Wil jij voor mij al onze gesprekken verwijderen? Maar laat ze eerst aan mijn ouders lezen. Wees sterk en vooral wees u zelf! Jij bent en blijft mijn little one! 💖
Slaapwel

Tegen dat ik door had wat hij bedoelden en hem 10 keer probeerden te bellen was het al telaat. Ik belde in paniek naar zijn ouders die mij het slechte nieuws brachten. Ik riep naar mama dat ze me in de auto moest zetten en naar het ziekhuis moet rijden. Ik begreep het niet. Ik was in paniek maar ik kon niet plaatsen voor wat. We kwamen aan in het ziekenhuis en we liepen direct naar zijn afdeling. Zijn mama en papa stonden buiten in tranen. Ik stond daar gewoon. Te kijken naar zijn ouders. Aan het kijken naar de deur. "Wij kunnen niets meer voor u doen sorry, hij is overleden" ik storten in elkaar. Ik kon niet meer bewegen en wist niet wat te doen. "Jullie kunnen nog afscheid van hem gaan nemen als jullie willen. "Floor, kom je" Vroeg mijn mama. Ik liep verdooft naar binnen ging naast het bed zitten. En pakte zijn hand. Ik kon niet wenen en dat wordt ik ook niet. Dat was een belofte die we gemaakt hebben. Een belofte waar ik me aan ging houden. De andere heb ik niet kunnen waarmaken dus dan deze maar.

Janī I love you for ever!