"Tavşan'ım."
"Ne var artık?"
"Seni sevdim. Hep de seveceğim."
"Bugün diğer günlere göre farklısın. Ne var bugün de böylesin?"
"Seni son kez sevdiğimi söyleyeceğim için böyle oldu."
"Ne?"
"Özür dilerim aşkım."
"Niye?"
"Seni gerçekten çok sevdiğim için özür dilerim. Kendime hakim olamadım ve sana fazlasıyla tutuldum."
"Ne diyorsun sen ya?"
"Seni seviyorum Tavşan'ım."
"Ne oluyor orada ya? Seni anlamıyorum."
"Hani bana hep sordun ya."
"Neyi?"
"Jungkook'u."
"Ne?? Jungkook'u hatırlıyor musun? Nerede o? Yanında mı?"
"Evet. Tam da karşımda duruyor."
"Lütfen telefonu ona verir misin? Onu çok özledim. Ne olur?"
"Tamam. Veriyorum telefonu."
"Alo? Alo Jungkook? Seni lanet olası. Neredeydin uzun süredir?"
"Buradaydım Canım. Hep yanında."
"Hey! Telefonu vereceğini söylemiştin."
"Verdim zaten telefonu."
"Ne?? Yoksa?"
"Evet Tavşan'ım. Aynanın karşısında oturuyorum ve seninle konuşuyorum. Bu durumda ben Jungkook oluyorum."
"Sen..."
"Hafızasını kaybeden ben değildin tatlım. Seninle oyun oynadım. Aslında hafızası kaybolan sensin. Ve bende onu geri getirdim."
.
.
.
