Voices

Hoofdstuk 1

{ Hope }

Kreunend sla ik om me heen op zoek naar de wekker.

Als ik hem gevonden heb druk ik hem snel uit en zucht diep. Nice. Het is weer tijd.

Als ik niet snel opsta komt Angel te laat op school.

Ik gooi de dekens van me af.

Na een snelle douche trek ik mijn kleren aan en loop door de gang naar Angels kamerdeur. Langzaam open ik hem om te kijken of ze al wakker is.

Dat is ze niet.

Glimlachend ga ik in de deuropening staan en kijk naar het kleine slapende meisje. Wat is het toch een schatje.

Waar is Hope?

Oh nee! Ik moet Angel nog wakker maken!

Ik lach zachtjes. Sem is dus ook wakker geworden. Hij heeft geluk dat ik ook altijd vroeg op sta voor de zekerheid. Anders had Angel waarschijnlijk altijd te laat gekomen.

Nog geen minuut later voel ik twee armen om me heen.

"Heey" fluistert Sem in mijn oor. "Zullen we haar samen wakker maken?"

Glimlachend draai ik me om en druk een kus op zijn lippen. Dan verstrengel ik mijn vingers met de zijne en trek hem langzaam mee Angels kamer in.

Samen laten we ons naast haar bed zakken.

"Angel lieverd word eens wakker." fluisterd Sem zacht. "Je moet zo naar school."

Papa? Mama?

Ik glimlach en aai over haar hoofdje.

Knipperend met haar ogen kijkt ze ons aan. Als ze ziet dat wij het zijn begint ze te glimlachen en strekt haar armen naar haar vader uit.

Sem tilt haar voorzichtig uit haar bed. "Ik zorg wel dat ze zo klaar is voor school. Ga jij maar eten lieverd." zegt hij en kijkt me even kort aan.

Ik glimlach. "Dankje Sem." Ik druk een kus op Angels hoofd en loop dan de kamer uit.

Net zoals meestal als ik alleen ben luister ik naar alle gedachten van de mensen om me heen.

Ik heb een gave.

Ik kan de gedachten van mensen om me heen horen.

Als ik zou willen zou ik zelfs kunnen weten wat de zwerver van een straat verderop denkt.

Maar dat wil ik niet.

Meestal sluit ik me gewoon af voor iedereen behalve Angel en Sem.

Mijn moeder had de gave ook en haar moeder ook.

Ik heb echt geen idee of Angel de gave ook heeft en als ze hem heeft wanneer hij actief zal worden, maar dat zullen we dan wel zien..

Ze is nu ook pas vier.

"Mama?"

Als ik naast me kijk, kijk ik recht in de grote blauwe ogen van Angel. Glimlachend trek ik haar op schoot en sla mijn armen om haar heen.

"Ik hou van je Angel." fluister ik. Angel lacht en antwoord; "Mama is lief!"

Ik hoop dat ze nooit groot wordt.