Esrarengiz Kız

nefret...

Merhaba ben duru atılgan 17 yaşındayım ve insanlardan nefret ediyorum çünkü insanlar birbirlerine zarar vermekten başka hiçbir şey yapmıyorlar uzaktan bakıldığında mutlu görünen insanlar bile bence en çok üzülen insanlardır.neyse alarmin gıcık sesiyle uyandım ve banyoya gidip rutin islerimi halledip aşağı indim.Annem ,babam ve Abim öldükten sonra evin rengi bile solmustu en iyisi ozan'a soyleyimde evi boyayalim.bugün hayatımın ilk günüydü .annem ve babam öleli tam tamına 1 yıl olmuştu.bugün tasiniyordum yeni ev alacaktim bu evimde hep annemin ve babamin anılarıyla doluydu.Evde yalniz basıma kaldigimda hep onların öldüğünü düşünüyor ve kriz geciriyordum,bu yüzden ozan yeni eve tasinmamizin benim için daha iyi olacağını düşünuyordu.hemen aşağı indim ozan kahvaltı ediyordu.
-günaydın ozan,dedim
-günaydın durucum bugün nasılsın?dedi
-iyiyim,dedim ve burukça gulumsedim. Oturduğu yerden kalktı ve önümde diz çöktü ve,
-Emin ol güzelim yeni eve tasinmamiz senin içinde daha iyi.Ben hep senin yaninda olucam seni hic yalniz birakmayacagima söz veriyorum,dedi ve alnından öptü ve kahvaltısına devam etti. (Ozan benim kuzenim olur).Hemen yemeğimi bitirip odams çıktım ve bavullarimi hazırlamaya devam ettim.

*2 saat sonra..*
Bavullarimizi hazırlamıştır ve arabaya koyduk ve yeni evimize yol aldık.

Bu bolum kisa oldu.İlk hikayem olduğu için yalnislik yapmış olabilirim lütfen beğenmediğiniz yerleri söyleyin..
Voto+ yorumlarinizi bekliyorum..