Życio Rysa

First Times

Pamiętam 1 września 2013 roku. Byłam tylko zagubioną dziewczyną z burzą włosów na głowie, która próbowała się odnaleźć pośród rzędów uczniowskich szafek. Pamiętam ten dzień nie dlatego, że był początkiem mojej edukacji w gimnazjum, ale dlatego, że poznałam wtedy - jak mi się zdawało - bratnią duszę. Mniej zagubiona i z mniejszą burza pukli wystawiła do mnie śmiało rękę. Śliczna blondynka o oczach, które zaglądały wgłąb duszy. 

Pamiętam mój pierwszy obóz żeglarski, na który pojechałam wraz z Nelą. Zapomniała się schylić podczas zwrotu przez rufę i bom wyniósł ją za pokład sigmy. Płakała ze śmiechu dokładnie tak, jak ja. Miała na sobie czarną bluzę i różową czapkę. Wyglądała jak boja, tylko że miała kończyny.

Pamiętam jak pierwszy raz się zauroczyłam w chłopcu. Spotkaliśmy się we trójkę na basenie. Siedzieliśmy kilka godzin na korytarzu i rozmawialiśmy. Poszła wtedy ze mną, bo zawsze byłam nad wymiar nieśmiała. (Czy to źle, że nawet nie pamiętam tego chłopaka?).

Pamiętam jak zakończyłam swój pierwszy - i dotychczas jedyny - związek. Tuż po przerażająco obojętnej rozmowie pobiegłam do szkoły, gdzie miała zajęcia z rysunku.Całą drogę do domu wycierała mi łzy z polików. Pamiętam jej słowa, jej ruchu, dotyk jej skóry na mojej. Jej zapach i wzrok. Jej obecność, której teraz mi tak brakuje.

Pamiętam nasze wspólne pierwsze nocowanie, wypad do kina, farbowanie włosów, robienie hybryd, powierzanie sekretów, pierwszą imprezę życia, urodziny, rocznicę.

Pamiętam każdy szczegół z naszych 4 lat.

I mogłabym je wszystkie oddać za choćby jedną wspólną chwilę.

Drogą krótkiego wstępu zapraszam Cię do mojej malej krainy. "Życio Rysa" nie jest moją jedyną historią, ale pierwszą, z którą śmiało chcę się podzielić. Może ktoś mnie zrozumie, a może kogoś zrozumiem ja? 

Piszcie, komentujcie, odzywajcie się, nawet jeśli znajdziecie mnie za kilkanaście rozdziałów. 

Jedzcie dużo oreo i pijcie mleko waniliowe.

Kaja