İnsanin dostu kalmayınca sığınacak bir yerinin olmadığını anladım. Ama dostumun olmaması benim tercihim değildi, belki de kaderin bir oyunuydu. Eskiden insanların neden günlük tutma ihtiyacı hissetmelerini anlayamazdim. Bazıları yaşadıklarını taze bir şekilde kaydedince unutulmayacagini söylerdi bazıları ise kimseye soyleyemeyecegin seylerin sanki gönüllerinden parmak uçlarına akarak yazıya geçtiğini soylerdi. Galiba ben yaşadığım kirginliklari, kederleri ve umutsuz gecen günleri artik def etmek istediğim için yaziyordum. Günlük sanki beni farklı bir dünyaya götürüyor ve orada stres atmami sağlayarak rahatlatiyordu.
Kahve makinenin dugmesinin rengi yeşilden kırmızıya döndüğü zaman suyun kaynamaya basladigini anlamistim. Kendime bir fincan kahve aldıktan sonra uykumun daha da iyi açılması için hızlı bir şekilde içtim. Uyku problemleri kendini göstermeye başladığından beri kahvesiz duramiyordum. Hayatın yoğun temposu benim için kahveyle başlıyordu. Beni yıkmaya çalışan insanlara ayakta durabildigimi göstermek için hayatıma devam etmem gerekiyordu. Yoksa yaptığım günlük işler benim için hiçbir şey ifade etmiyordu.
Arkadaşlar ilk hikayemi bugünden itibaren paylaşmaya karar verdim. Aklımda parça parça bir sürü kurgu var ve hepsini bu denemem içerisinde birleştirmek istiyorum. Bu nedenle kurgum ile ilgili saygı cercevesinde yaptığınız önerilerinizi her zaman dinlemeye hazırım. Şimdiden okuduğunuz için teşekkürler 🤗😘
