hi ate! Para sayo to.XD Salamat sa pag welcome saken sa Watty and pagsali sakin sa group nyo po ni Ate Lady Phoenix.:D muah. <3
---------------------------------------------
Lexi’s POV
Dear Journal,
What a bright Monday morning. Andito pa din ako sa hacienda ni Gran. Wala padin pagbabago. Masarap na simoy ng hangin,mga mababait na tao at masarap na simoy ng hangin ulit. Hangin?
*tok-tok..
“Hey, can I come in?”
Speaking of hangin kumakatok ang hanging HABAGAT sa aking pinto. Hindi kita pagbubuksan. Manigas ka dyan.
Lalala.lelele.lululu.
*Tok..Tok,,.
Tumigil na din ang pagkatok. Hahaha. Napagod din, pero kailangan ko syang iwasan until makaalis at makabalik ako ng manila. Baka kasi i divulge nya lahat ng mga nakatago dito. And i’ll be dead when that happens. I hope he knows how to keep his mouth shut.
-AFTER A DAY-
Dumating na ang araw ng alis ko and I’m glad na up to this day ay hindi ko na nakita ang bargas nalalaking yon.
Ito ako ngayon.
“Bye probinsya. Hell-O magulong Manila!”
*HOME.SWEET.HOME.
After a long and bumpy ride,nandito nadin ako sa Ariola Estate and my official residence.
Official residence? Yes. Ewan ko ba naman ba kasi kung bakit kailangang madaming bahay?
Pero pinili namin ni kuya na dito nalang tumira dahil sa Homey na ito at parang Westria lane ito ng Desperate Housewives.
(haha. Epal lang yan. Just one of your authors favourite Series.:)
Kais napakaganda ng paligid at may magandang neighbourhood,Masaya at sobrang active na village.
Ok. Naguluhan sa description ko? Just go with it.XD
As soon as makapasok ang kotse dito sa bahay (sige sa loob ng bahay,door crasher ?haha) sa gate pala ay dumiretso agad ako sa room ko para makapag regenerate. Pero naisipan ko munang pumunta sa Kitchen.
“Lexi, hija andyan kana pal, kumain ka na ba?”
“Manang Adelide, I miss you po. Hindi pa po eh kaya dito po ako dumiretso,” sagot k okay manang.
Sya na ang nag alaga sakin since I was a baby at alam nya ni isang pilat at sugat na meron at nagkaron ako sa katawan ko.
“I miss you too hija. Papaphanda ko ang pagkain na hinanda ko para sayo at hindi ko na pinaluto sa chef,” sabay kindat. “ Saan ba hija? The usual place ba?” tanong ni manang.
Tumango ako at napatawa nadin at the same time. Kasi alam nya na paborito talaga namin ni kuya ang luto nya compared sa personal chef naming dito sa bahay. Not that hindi masarap yung sa chef,mas gusto lang kasi naming na simple at ginawa ng may kasamang puso.
Tumaas ako sa second floor ng mansion. I sat and waited samalaking balcony at tanaw ko ang magandang view and yep, this is the usual place that manang is talking about kanina. I like to eat and stay here. And I feel that I’m just as light as the air and I can do whatever I want without anybody driving my life whenever andito ako.
*I sighed. And remembered every single bit of that moment. And my memory will not fade that easy. I just know. And I just miss it...
“Wag ka buntong hininga Alexi, kumain ka na” sabi ni manang Adelide
*Kaing bakulaw nanaman ako. ^^
Habang kumakain ay dinala ng isa naming maid ang isang long stemmed red rose.
“Para po sainyo senorita,” sabi nya.
Napaturo naman ako sa sarili ko at nagulat.
“Para saken??? Kanino galeng?”
Umiling nalang ang maid then went back sa paglilinis.
“Nako manang. Namiss nyyo ako talaga. May complimentary rose pa talaga dapat sa pagbalik ko?hahaha” sabi k okay Manang Adelide.
“Lexi,alam na nyang nandito ka na,”sabi ni manang na nakatingin sa may gate at may tinatanawan at parang di nya narinig yung sinabi ko at mayron syang disappointed look sa kayang mga mata.
“Nino po? Tanong ko.
Napatungo nalang akong bigla at naalala.
“Pakibalik nalang po ang bulaklak na to kung kanino man galing,” sabay tayo ko at diretso sa attic
Pagdating ko sa attic, humiga nalang ako. And didn’t know na tumutulo na pala ang mga luha ko.
Manang Adelide’s POV
Sa wakas at dumating nadin si Lexi, namiss ko ang batang ire. Nakain sya ngayon sa balkonahe at nakita ko na may dalang long stemmed red rose ang isa sa mga kasambahay, ang paboritong bulaklak ni Lexi.
Dinala nya iyon kay Alexi at napagpasyahan kong tumingin sa labas at di nga ako nagkamali, nakatayo sya na nakasakay sa isang malaking motor at nakahelmet.
Napayuko nalang si Lexi ng sabihin ko na alam na nito ang pagbabalik nya. Ipabalik ko nalang daw ang bulaklak at pumanik na sya sa kanyang kwarto.
Kawawang Bata...
Ilang sandali ay sinundan ko sya at nakita ko nalang na nakatulog sya ng basa ang paligid ng kanyang magagandang mata na nagpapahiwatig na ito ay galing sa pagiyak.
“Mari Alexi,ayokong makitang masaktan ka ulit at wala akong magawa,”hinalikan ko sya sa noo at kinumutan.
-----------------------------------------
PAIN. Why can't people just ignore that feeling?><
It's a part of life and may be the synonym of love.:(
-CandidPortrayal
Thanks for reading up to this point.:)))))
Nga pala. Picture ng room ni Lexi yung nasa taas.XD
