"คุณหนู...คุณหนูขาา"
"จะไม่ออกมาหน่อยหรือคะ"
"คุณหนู..."
"ไว้ดิฉันจะมาใหม่นะคะ"
เมื่อไร้เสียงตอบรับจากคุณหนูแม่บ้านประจำตระกูลหรือป้าแตงผู้เลี้ยงดูเพียงคนเดียวของคุณหนู ก็เดินปลงตกออกไป พร้อมความคิดที่ว่าหลังจากวันนั้นคุณหนูของตระกูลก็ไม่เหมือนเดิมอีกเลยเสียงหัวเราะรอยยิ้มอันสดใส เหือดหายไปพร้อมอดีตอันปวดร้าวของเทอ
-ย้อนกลับไปเมื่อ3เดือนก่อน-
"นี่เทออย่าวิ่งเร็วนักสิ่เดี๋ยวก็ล้มกันพอดี" เสียงชายหนุ่มพูดขึ้นปนเสียงหัวเราะกับท่าทีเด็กๆของหญิงสาวตรงหน้า
"ช่วยไม่ได้นี่เอซก็ชั้นดีใจนี่นา" เทอกล่าวตอบด้วยความสุข
"งั้นหรองั้นก็ตักตวงความสุขนี้ไว้ละกันเพราะเทออาจจะไม่ได้พบมันอีกนานเลยหล่ะ" น้ำเสียงเอ็นดูของชายที่รักของเทอหายไปพร้อมกับรังสีอำมหิตเข้ามาแทนที่
"นายพูดอะไรเป็นลางไม่ดีอย่างงั้นล่ะเอซ" เทอว่าพลางขมวดคิ้วกับคำพูดเขา
"ฉันพูดจริงนะรีบตักตวงมันไว้ก่อนจะสายไปหล่ะ และ ลาก่อน" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ยากจะอธิบาย ดวงตาว่างเปล่า และรอยยิ้มแสนเย็นชา
"อ้อและตำไว้ด้วยว่าฉันนะไม่เคยแม้แต่จะรักเทอเลยออกจะ รังเกียจ ด้วยซ้ำไป หึ"
"ไม่จริงน่าเอซนายจะไปไหน เอซ เอซ..."
"ไม่นะเอซ"
"ทำไมล่ะ"
"ชั้นทำอะไรผิดหรอ"
"ชั้นขอโทษกลับมาฟังกันก่อนได้มั้ย..ฮึก..เอซ"
ไม่นานนักเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น}
"คุณหนูคะ" แม่บ้านพูดเสียงเครือ
"อะไรคะป้าแตง"
"คุณท่านค่ะ..คะ..คุณท่าน..กะกับ..คุณหญิง ค่ะ"
"อะไรคะคุณพ่อคุณแม่เป็นอะไร"ชั้นสลัดความเศร้าและรับฟังสิ่งที่ป้าแตงกำลังจะพูด
"ทั้งสองเสียแล้วค่ะ คุณหนู"ป้าเอ่ยมาในที่สุด
"..........."
"คุณหนูคะ ยังอยู่มั้ยคะ"
"เดี๋ยวหนูจะรีบไปนะคะป้า"ชั้นพูดเสียงเรียบพยายามจะสะกดกลั้นความเจ็บปวดขมขื่นในใจ
ชั้นนั่งร้องไห้ตลอดการขับรถกลับมาหวังว่าเรื่อฃที่เกิดขึ้นจะเป็นเพียงความฝันหรือป้าแตงอาจจะพูดเล่น แต่ว่าความจริงไม่ได้สวยงามอย่างที่หวังไว้
ชั้นในฐานะทายาทคนเดียวของตระกูล ต้องเข้มแข็งและไม่แสดงออกให้ใครเห็น ต้องดูแลบ้าน และทรัพย์สินของตระกูลที่เหลือไว้
.............................................................................
ดอกไม้มากมายถูกจัดวางบนหลุมฝังศพ บรรยากาศค่อนข้างสงบและเต็มไปด้วยความโศกเศร้า ชั้นมองไปรอบๆราวกับนี่ไม่ใช่ความจริง พลันสายตาไปสะดุดกับแผ่นหลังชายที่คุ้นเคย และเขาก็ค่อยๆหันมาพร้อมรอยยิ้มที่ไม่อบอุ่นเหมือนอย่างเคยแต่เป็นรอยยิ้มของผู้ชนะ ริมฝีปากของเค้าขยับเป็นคำพูดว่า
"ยินดีด้วยนะ...กับความสูญเสีย"
-จบบทI-
สวัสดีทุกคนนนอย่าเพิ่งอ่านข้ามกันไปหนาาาฟังกันก้อนนน
จบบทแรกไปแล้วหล่ะด้วยความตึงเครียดเลยแฮะ555
ยังไงก็ช่วยเจ้ามาอ่านและโหวตกันเยอะๆนะค้าารัก💕
🦋.
YOU ARE READING
Philophobia
Teen Fiction"Philophobia คือ อาการของโรคกลัวความรักกลัวการผูกมัดหรือความห่วงใย นอกจากนั้นคนไข้ยังมีความเสี่ยงในการเป็นคนไร้ความรู้สึกอีกด้วยนะครับ ..." เสียงของหมอกำลังกล่าวต่อไปเรื่อยๆ หากแต่ว่าคำพูดกลับทะลุผ่านตัวของเธอไปราวกับว่าเป็นเพียงแค่เรื่องไร้สาระ...
