"Heyy!Beklesene nereye gidiyorsun?Neden beni beklemiyorsun?"Rüyamdan bu kelimelerle uyanmıştım.Son 1 aydır bu rüyayı görüyordum.Yüzünü göremediğim bir kişiyle bir süre konuşup bunu hikayeme yazıyordum.Hayallerimin gerçekleşme ihtimali olmasada kitabım basılmayacak olsada belki bir umutla yazıyordum hergün."Umutlar insanı daha güçlü kılar."Biraz doğruydu benim için.Kimi zaman umutlarla yüklü o tepeye biraz daha tırmanırdım.Ben yazar olmak isteyen küçük bir kızdım.Sadece içimden gelenleri yazmak istiyordum.O an ne düşünüyorsam.Gözlerimi kapatıyorum ve rüyamı hatırlamaya çalışıyordum hergün.Onunla rüyamdaki kişilerle tanıştığımda onlar şöyle demişti ."İçinden ne geliyorsa onu yap,sana güveniyoruz minik yazar."Bu kelimeyi yeni hatırlayınca yüzümde bir gülümseme oluşmadı sadece şaşırmış bir ifade vardı yüzümde.Çünkü daha yüzünü hatırlamadığım o kişilerin sözleri bana ilham kaynağı olmaya yetmişti.Ben Belma bu sadece benim hikayem değil sessizce rüyalarımdan hiç gitmemesini istediğim arkadaşlarımın ilham kaynağım olan kişilerin hikayesidir...
