KARANLIK HAYATLAR

1.BÖLÜM

Henüz her şey yeni başlıyordu. Hayatın zorlukları hiç bir zaman bitmedi, bitmeyecek. Neden bitsin? Ben hayatın zorluklarına yeni başlamışken eskiye geri dönmüşken...Hayat bana hep acımasızca davranmıştı. 4 sene önceye kadar adalet kavramı benim için sadece anlamını kaybetmiş bir kelimeydi. 4 sene önce zengin bir ailenin beni evlatlık almasıyla her şey tersine dönmüştü. Bana çok iyi davranıyorlardı. Fakat son zamanlarda babamın bana karşı davranışlarının değişmesiyle her şey en başa o karanlık hayata dönüşmeye başladı. Annem bana karşı daha soğuk ve sert davranıyordu. Babam ise bana daha yakın davranıyordu. Benimle daha çok ilgileniyordu. Bu davranışlarından ne kadar rahatsız olsam da hiçbir şey söyleyemiyordum. Ne söyleyebilirdim ki? Bide benimle yaşıt bir oğulları vardı. Ama ben daha önce hiç görmemiştim. Nedeni ise oğullarının en iyi eğitimi alması için yurtdışına göndermişlerdi. İçimden burada bana olsa yardım ederdi ya da beni korurdu diye geçirdim. Ama sadece içimden geçirdim. Belki o da babası gibidir.

Taksi evin önünde durunca parayı ödeyip indim. Kapıya doğru ilerlerken arkamdan gelen üvey babamın sesiyle ona döndüm. Gelip sarılınca şaşırdım. Elini belime koyarak kendisiyle beni de yanında sürükledi. Zili çalar çalmaz kapıyı annem açmıştı.Bize pörtlek gözlerle bakıyordu. Kadın cidden çok değişti. Neden bu kadar kötü davranıyordu? Hiçbir fikrim yoktu. Babam bu aralar iyice bana yakınlaşmıstı.

Eve girer girmez kimseyle sohbet etmeden odama çıktım.Üstümü değiştikten sonra yemeğe indim.Kendime kimseyle göz temasına bile girmemek için şart koştum. Yemekte üvey babam gözlerini sanki benden hiç ayırmıyordu. Belkide ben öyle hissediyordum. Ah! neden kendime hakim olamıyorum. Göz göze gelmemizle utançtan kızardım. Lanet olsun benim bir an önce masadan kalkmam lazım.

"Afiyet olsun" diyerek masadan kaçar gibi kalktım.

Odama hızlı adımlarla girdim ve kapıyı kilitledim.Artık bu evde kapıyı bile kilitler olmuştum. Ahahah ne ironik değil mi? Kulaklığımı takarak Shawn Mendes - Treat You Better şarkısını açarak gözlerimi kapattım.Neden böyle oluyordu? Her gözlerimi kapattığımda hayatımın bütün hafızası elimden kayıp gidiyordu. Annem ve babam geldi aklıma. Neden beni bırakıp gitmişlerdi ki? Belki de şimdi yaşamıyorlardır. Aklıma bu düşünce gelince gözlerim doldu.Hayatımı mahvetmişlerdi.Belki benim içindi. Ama bunu kabullenemiyordum. Her ne olursa olsun beni o yetimhaneye bırakmamalılardı. Düşüncelerimden çıkmamın sebebi kapı sesiydi.Kapı resmen yumruklanıyordu. Ayağa kalkıp kapıyı bir korkuyla açtım. Üvey babam sinirden deliye dönmüş bir şekilde nefes nefese karşımda duruyordu.

"Duymuyor musun? Sana bir şey oldu diye çok korktum. Neden açmıyorsun kapıyı?"dedi.

"Duymadım"diye karşılık verdim.

Babam oflayarak "Bir daha kapını kitleme" dedi ve arkasını döndü gitti.

Neden benim odama gelmişti ki, neden hiç bir şey demeden arkasını dönüp gidiyordu. Bu adam tam bir manyaktı. Kapıyı çarpıp yatağıma yürümemle beraber kapının açılması bir oldu.

Neriman abla samimi bir gülümsemeyle "Mira kızım yarın misafirler gelecek biraz erken kalk, Gülşah Hanım öyle buyurdu" dedi.

Ben de samimi bir gülümsemeyle "Tamam Neriman Abla" dedim.

Neriman abla evin çalışanıydı.Neriman abla gidince kapıyı kilitleyip yatağıma yattım.Biraz telefonla uğraştıktan sonra telefonu yanıma koydum ve gözlerimi kapatarak uykuya daldım.

Kapımın kilit sesiyle beraber uyandım. Kapıyı biri açmaya çalışıyordu. Kapı açıldı ve üvey babam içeriye girdi.

"Ben sana kapıyı kilitleme demedim mi?" dedi.