Hayalimdeki Adam

1 Bölüm- Zor Şartlar-

**BESTE AKIM

Ben Beste, Beste Akım. 18 yaşında, bir tarafı eğlenceli bir tarafı herşeye kapalı, değişik bir kızım.Benim çok zor şartlar altında yendiğim hastalığım var ama bu hastalık her adımımda büyüyecek beni dahada öldürücek ve yeniden ortaya çıkmasından çok korkuyordum bu hastalık kendini belirtmiyor ama gittikçe büyüyor gibi, bu hastalık belkide ben gerçek aşkımı bulamadan beni öldürecekti bunu düşünmesi bile zordu. Hangi genç kız gerçek aşkını bulamadan ölmeyi isterdi ki ? O kişiyle buluşamadan sarılamadan onu hergün düşünemeden yastığa başını koymayı kim isterdi ölmeden önce bunları yapamamayı ? Neyse bu hastalığımı anlatarak sizi iyice bunalttım. Ben odamda hayallere dalardım hayal etmeyi herşeyden çok severdim, odam gölge bir yerdi fazla ışık gelmiyordu, yatağım pencerenin biraz yanında duvarlarımda posterler asılıydı ve ölen annemin resmi, annemin ölmesi beni çok bitirmişti daha 2 hafta olmuştu ama unutamıyordum yapamıyordum. Beni bu halden kurtaran ise babamın bana bir kereliğine iyilik, birkereliğine şevkatli davaranarak bana bir kedi almasaydı, babam ya babam nasıl kedi alır bana ? kendisi hiçbirşeyden hoşlanmaz ve ciddi bir adamdı. Benim iyiliğimimi düşünüyordu ki ? Diye kendime sordum "ne düşünücek be altarafı bi kedi aldı bana" dedim, babam holding sahibiydi parasıyla hava atan birisi değildi her yerde bir evi vardı bizim kulandığımız ev sade ve gösterişliydi,seçili arkadaşları vardı, babam annem ölmeden öncede bana ve anneme fazla ilgili davranmıyordu, annem bu ilgisizlik yüzündende üzülüyordu babamın işleri çok yoğundu ama ben annemin ölümünü ilgisizlik yönünden babamı sorumlu tutuyordum çünkü ne annemle ilgileniyordu ne benle tek bildiği şey "iş iş iş" başka benim bilmediğim neler yapıyordur acaba, babamla aramızda bir yakınlık olmadığı için onun hakkında babam olduğunu ve dış görünüşünü nelerden hoşlandığını falan biliyorumdur "o babam denilecek adam benim hakkımda ne biliyordur ki zaten" dedim, küçükkende sürekli iş gezilerindeydi eve fazla gelmezdi, işte bunun için babamla aramızda hep mesafeler vardı. Babam bana şimdi mi ilgili davranıcaktı ? annem gibi bana şevkatli davranabilecek miydi ? bana bu kediyi alarak mı bana yaklaşacaktı ki ? Bana böyle mi adım atacaktı ? bence herşey için çok geçti, annemi özlüyordum ve bu ponçik adındaki kedimle unutmaya çalışıyordum ama bir annenin yokluğu kediyle unutulur mu ? ben tek kardeştim başka kardeşim hiç olmadı zaten küçüklüğüm yanlız geçti. Küçüklüğümde hiç evdeki bahçeden çıkartılmadım babam benle küçükken hiç ilgilenmemişti şimdide ilgilenmiyor zaten. Küçüklüğüm bahçenin içinde uzun duvarlardan ibaretti bütün çocukluğum bitmişti tek eğlencem gökyüzü ve plastik oyuncaklardı büyük, kalın, uzun, duvarlar eğlenmem ve ağlamamam için tutulan dadı, bahçede önüme verilen oyuncaklarla beni bırakır ve bir kenara geçip hiçbirşey yapmazdı. Ben bir yere kıpırdadığım zaman ise beni ceza köşeme koyan bir dadı çocukluk anım diye bir şey yok benim sadece bir bahçe, uzun duvarlar ve birde o dadı benim çocukluğum bu 3 şeyden ibaret. Küçüklüğümde hiç hayvanım olmadığı için babamın aldığı ponçik ismindeki kediye sevinmiştim, bir arkadaşım bile olmadı ya bir arkadaş ! okul hariçç, okulda özel bir okul olduğu için herkesin burnu dik ve erkeklerinde bütün kızları elde ederim havası vardı ama ben hiçbirine yüz vermiyordum kızlardan ve erkeklerden sadece güvenebildiğim arkadaşılarım caner, batu, berkcan, keremdi kızlar ise cansu, hazal, gamze, hilal, jaley'di bunun dışında yoktu. Benim annem herşeyime koşmuştu ben babam gibi bir erkeği tanıdıktan sonra bütün erkekleri babam sanıcaktım galiba çünkü bu erkeklerin hepsi asabi ve alımlı cana yakın değiler bence hem nerde bulucaksın böyle erkek diye düşündüm ve koltuktan kalkıp odama çıktım evde kimse yoktu sessizdi odama geçtim bütün olaylardan uzaklaşmaya çalıştım kafamdaki sorulardan, arkadaşlarımdan, okuldan, herşeyden uzaklaştım ve gerçek aşkımı düşündüm nasıl olabilirdiki diye hayal etmeye başladım...