MAVİ

Umut.

Kitabının sayfalarını karıştırırken bir kesik gözüne takıldı. Bukadar değer verdiği kitaplarının birinde minik bir kesik. Öfkeden deliye döndü. Bu nasıl olmuştu? Kitaplarına özenle bakardı bunu onun yapması beklenmezdi. Umutsuz ve yavaş adımlarla mutfağa geçti. Bir içkinin onu sakinleştireceğini düşünüyordu. Bir kaç yudum sonra bahçeye çıktı. Her gece olduğu gibi bu gecede yıldızlar çok güzeldi. Yıldızlar bu genç adam için insanları temsil ediyordu. Her insanın bir yıldızı vardır. Onun ki her gece olduğu gibi en köşedeki en sönük yıldızdı. Yalnız tek başına olan yıldız onun yıldızıydı, benimsemişti o yıldızı. yıldızda onun gibi tekti, etrafında kimse yoktu o yıldızın. Adamın kimsesi yoktu. Ailesini küçük yaşta kaybetmişti güzel bir işi vardı. 24 yaşındaydı, ona göre etrafındaki herkez paragöz delirmiş manyakların tekiydi. mutluyken yanında olan herkez üzgünken onu kocaman evde yalnız bırakıyorlardı. Gayet yakışıklı esmer bir adamdı. Boyu uzun, kaslı bir adamdı. Ona bir kez değil 5 kez bakiyorlardi ama adam pek umursamıyordu. Kitaplarını, muziklerini, işini, ve filmlerini daha çok seviyordu. Hiç aşık olmamıştı. Hiç kimseyi sevmişti, mavi dışında. Hayranı olduğu şeylerden birisi de maviydi. Mavi dışında herşey boştu onun için. Radyoda  çıkan şarkıya eşlik etmeye başladı. "Ne çok sevenin varmış senin, hep hatırlatan biri çıkar. Senmisin sahibi bu koca şehrin? sokaklar hep sana çıkar. Bu sokaklar hep sana çıkar. Hatıran sormaz nasıl halim her gece nöbet yazar."