Amsterdam ရဲ႕ ေႏြဦးရာသီဟာ ႀကံဳေနက်ထက္ေတာ့ အနည္းငယ္သာယာတယ္လို႔ဆိုနိုင္တယ္။
ဒီရာသီမွာ နွင္းပန္းျဖဴျဖဴေတြပြင့္တက္တယ္။
မ်က္စိတစ္ဆံုးျမတ္ခင္းျပင္ႀကီးထဲ ခပ္ေသးေသးဝိုင္းဝိုင္းနွင္းပန္းေလးေတြျပည့္ေနတဲ့ျမင္ကြင္းဟာ သိပ္လွတယ္။
ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီျမတ္ခင္းထဲ ျဖတ္ေျပးရတာကို ခ်န္ေယာလ္ သေဘာက်တယ္။
ကြၽန္ေတာ္လည္းသေဘာက်တယ္...(ခ်န္ေယာလ္နဲ႔အတူေျပးရတဲ့အခါ)မ်က္စိကိုစံုမွိတ္ လက္ကိုဆန္႔တန္းၿပီး အားကုန္ေျပးလိုက္ရတဲ့အရသာ...
အင္း... ခ်န္ေယာလ္အနားမွာေနရတာၿပီးရင္ ဒုတိယအေကာင္းဆံုးခံစားခ်က္မ်ိဳးပဲ။လြန္ခဲ့တဲ့နွစ္အနည္းငယ္တုန္းကလည္း ဒီျမတ္ခင္းျပင္ႀကီးထဲ ခ်န္ေယာလ္လက္ကိုဆြဲၿပီး ေျပးခဲ့ဖူးတယ္။ (ခ်န္ေယာလ္အားတဲ့ တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း)
အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ တစ္ေလာကလံုးကို ပိုင္ဆိုင္ထားရသလို ခံစားခ်က္မ်ိဳးေပါ့။
အခုေတာ့ အင္း အခုလည္း သိပ္ေတာ့မထူးျခားပါဘူး။
စိတ္လြတ္လပ္လြတ္ေျပးေနရတဲ့အခါ ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးကိုပိုင္ဆိုင္သလိုခံစားေနရတုန္းပါပဲ။ (ပတ္ခ်န္ေယာလ္မွအပ)ခ်န္ေယာလ္နဲ႔အတူေျပးေနရတဲ့အခါ နွင္းပန္းေတြပိုၿပီးလွလာတက္တယ္။
ကြၽန္ေတာ္စိတ္ထင္တာလဲျဖစ္ေကာင္းျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ကြၽန္ေတာ့္အထင္ ခ်န္ေယာလ္ကပိုလွသလိုပဲ။
အဲ့လိုေျပာတိုင္းခ်န္ေယာလ္စိတ္ဆိုးတက္ေပမယ့္ ခ်န္ေယာလ္က တကယ္လွတယ္။ၿပီးေတာ့ သူရယ္လိုက္တဲ့အခါ ပန္းေတြလည္းပြင့္တက္ေသးတယ္။
ဒီျမတ္ခင္းႀကီးရဲ႕ဟိုဖက္ျခမ္းမွာ ေမပယ္ပင္အႀကီးႀကီးတစ္ပင္ရွိတယ္။
ကြင္းျပင္ႀကီးကိုအစအဆံုးျဖတ္ေျပးၿပီးတဲ့အခါ အဲ့ဒီေမပယ္ပင္ႀကီးေအာက္မွာထိုင္ၿပီးေနဝင္ခ်ိန္ကိုေငးတယ္။
နွစ္ေယာက္အတူတူေပါ့...။
YOU ARE READING
Sunday
Fanfictionပံုျပင္တစ္ပုဒ္...? ဒါမွမဟုတ္ အတိတ္တစ္ခုလား...? ဟင့္အင္း တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ ခင္ဗ်ားကိုေျပာျပခ်င္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေတြပဲ...။ ခင္ဗ်ားမပါတဲ့ တနဂၤေႏြညေနခင္းအခ်ိဳ႕ဟာ ကြၽန္ေတာ္ထင္ထားတာထက္ ပိုၿပီးအထီးက်န္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းရယ္...။ ခင္ဗ်ားမ...