Inside a Book

2

Binnen in het cafeetje is het best druk, maar wel gezellig druk. En inderdaad zijn Mara en Daniël er ook. Ze staan hand in hand te kijken naar een kleine band die speelt. Ik zucht diep.' Wat is er?', vraagt Emiel gelijk. 'Nee niks', verzin ik, ik wil niet laten merken dat ik weet wat er met Mara straks gaat gebeuren. Ik staar gedachteloos naar het papiertje met rare soorten drinken.' Ik kan niet kiezen', zegt ik zogenaamd twijfelend,' kan jij er eentje voor mij kiezen?'. Emiel bestelt voor mij fika en hij neemt varbe. Ik proef voorzichtig een slokje, maar het is absoluut niet mijn smaak, maar ja, hoe moest hij dat nou weten. Vlug drink ik het op. 'Hey, Emiel, en heb je eindelijk je meisje gevonden?', zegt Daniël plagerig en kijkt met een brede grijns naar mij,'Niet slecht', zegt hij terwijl hij me van top tot teen bekijkt. Ik sta er een beetje onhandig bij.'En waar komt mevrouwtje vandaan?', vraagt hij.'Em uit eh ander dorp', zeg ik snel, ik kan moeilijk gaan zeggen dat ik in dit boek ben gesprongen, dat geloven ze niet. Mara komt er nu ook bij staan, en kijkt nieuwsgierig naar mij. Ik ben duidelijk nieuw hier. 'Ik ben Mara', zegt ze en steekt haar hand uit.' Ik Nora', zeg ik met een kleine glimlach en ik schud de hand.'Ik ben Daniël', zegt Daniël ten slotte.
Een poosje later wandelen we met z'n vieren door het park. Ik loop hand in hand met Emiel en ik voel me op mijn gemak bij hem. Maar niet bij Daniël in de buurt. Maar ik probeer dat niet laten merken.
Een poosje later gaan ik en Emiel naar rechts en zij naar links. Emiel en ik komen uit bij een open plek. Ik ga op een omgevallen boomstam zitten en Emiel ook. Ik kruip tegen hem aan, en we praten over van alles en nog wat. Na een poosje is het stil en ik geniet van de geluiden van het bos. Dan kijkt Emiel me recht in mijn ogen, en ik in zijn mooie bruine ogen.Langzaam buigen onze hoofden naar elkaar toe en ik sluit mijn ogen. Ik voel zijn zachte lippen tegen de mijne. Ik geniet van dit gelukzalige moment. Plots voel ik een druppel op mijn hoofd vallen. Ik schrik en onderbreek de kus. Alles begint te draaien en de wereld om me heen verandert in een grauwe wereld.'Nora, we moeten hier vlug weg', zegt Emiel en trekt aan mijn hand. Plotseling verandert hij in een schaduw. Ik laat geschrokken zijn hand los. Hij duikt op me af en het wordt zwart om me heen. Wanneer er weer licht is zit ik in een kamer met Mara naast me. Mara zit onder de schrammen en heeft een schooluniform aan. Ze maakt huiswerk en kijkt niet een op of om naar mij.Het onweert een keer en opeens staan we in een sneeuwend bos. Mara verdwijnt achter een doek waardoor ze onzichtbaar wordt, 'De opdracht, haal Ontzichtkatoen', fluistert ze naar mij, ik voel haar hete adem ik mijn nek. Een grote, duistere schaduw duikt op ons af...

Opeens is de wereld weer normaal. Ik sta een beetje raar om me heen te kijken. Daarnet leek het allemaal zo echt! Emiel staat onder een boom bezorgt toe te kijken.'Gaat het?', vraagt hij en komt naar me toe lopen. Het is inmiddels gestopt met regenen. 'Eh, ja hoor', lieg ik. 'Kom, laten we naar Mara en Daniël gaan.', zegt hij en we beginnen te lopen.'Wat was dat voor een iets', vraag ik,'Het was duidelijk geen gewone regen.'.'Dat was toekomst regen., antwoordt Emiel,'Als je daar staat zie je je toekomst op een slechtste manier. Meestal is dat heel angstaanjagend, dus zou ik de volgende keer maar er niet in staan.', legt hij uit.'Maar is die toekomst dan waar?', vraag ik, ik hoop van niet want dan wordt het niet bepaald leuk.' Het hangt er vanaf, als je met je rechtervoet begint te lopen, is het niet zo, maar met links...beleef je die toekomst', zegt hij. Ik ril, ik weet niet waarmee ik ben begonnen! Laten we hopen dat het rechts was, anders gaat het niet goed komen...