Een flits lichte de hemel op en een harde donderslag deed de grond doen trillen.
Het was niet veilig om buiten te zijn laat staan om in het bos te lopen.
Lilian was in het bos om te wandelen, maar nu onweerde het..
Ze had twee keuzes of naar huis rennen of ergens schuilen.
Een tweede donderslag liet zich horen en Lilian begon te rennen. Al gouw doemde er een huis op en Lilian besloot om daar te gaan schuilen tot het weer over was. Lilian rende op de treden en deed de deur open.
Ze kwam gelijk tot conclusie dat het hier niet pluis was. Overal lag en dwarrelde stof en overal lagen witte doeken overheen.
Langzaam daagde er iets bij Lilian ... Was dit niet het spookhuis waar haar vader verhalen over vertelde toen ze kleine was?.
Een steek ging door haar hart als ze aan haar vader dacht. Hij was drie jaar geleden overleden en sindsdien ging alles mis.
Liliane keek op toen ze iets op de trap hoorde en een schaduw schoot weg.
"Ik kom in vrede wees niet bang" riep Lilian, maar de schaduw voelde enorm negatief aan. Boven klonken er voetstappen en Lilian werd nerveus.
Een gil was te horen door het hele huis en Lilian bedekte snel haar oren.
"Ben je bang?" vroeg een kille vrouwenstem vanuit de schaduwen. Lilian keek om zich heen en en probeerde dapper te zijn" nee het gegil is alleen een beetje irritant".
De vrouw lachte kil en hoog, dat bezorgde Lilian kippenvel. " ik kom u rust niet verstoren, maar wel even schuilen voor dit weer" fluisterde Lilian.
Nog steeds liet de vrouw zich niet zien en Lilian kon alleen maar gissen.
"Alleen schuilen... Meer niet!" zei de vrouw ijzig.
JE LEEST
the day we met.
ParanormalLilian was gewoon een vrouw. een vrouw die schuilde voor het onweer.. ze loopt het oude spookhuis binnen... en krijgt gelijk aanvaringen met Cornelia. Cornelia is overleden in dat huis en heeft rare bedoelingen met haar laatste afstammeling...
