Ο διοικητής μας αγριοκοίταξε κι έπειτα διέταξε έναν αστυνομικό να μας μεταφέρει στο κελί. «Δεν μιλάτε σοβαρά» φώναξε υστερικά εκείνη και θα ορκιζόμουν πως είδα να πετάγονται σπίθες από τα καταγάλανα μάτια της. «Σας φαίνομαι ν αστειεύομαι δεσποινίς;» της απάντησε κυνικά.
Πριν καν προλάβει να ξεστομίσει την επόμενη φράση της μας φόρεσαν χειροπέδες. «Έστω βάλτε μας σε διαφορετικά κελιά» είπε παραπονεμένα η Ramona, «δεν είναι ξενοδοχείο να διαλέξεις αν θα μείνεις σε μονόκλινο ή δίκλινο» φώναξε ο αστυνομικός και έριξε το φάκελο του στο τοίχο από τη σύγχιση.
«Τρελαίνεις κόσμο» αποκρίθηκα καρφώνοντας το βλέμμα μου στα κόκκινα χείλη της. Της χαμογέλασα και την έβγαλα εκτός εαυτού, περίμενα ότι δεν θα μου απευθύνει το λόγο αλλά μόλις κλείδωσαν τη σιδερένια πόρτα μου απηύθυνε το λόγο .
«Ηλίθιε εσύ φταις που καταντήσαμε σαν κοινοί εγκληματίες»
«Αν καθόσουν λίγο να με ακούσεις δεν θα φτάναμε εδώ»
«Κι επειδή αρνήθηκα έπρεπε να κάνεις ολόκληρη φασαρία;»
«Ξέρεις πως πάντα περνάει το δικό μου, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο γλυκιά μου»
«Εγωιστής μέχρι αηδίας»
«Ερωτευμένος μέχρι τρέλας»
«Αυτά να τα πεις στις γκόμενες που ακόμα σε πιστεύουν»
«Δεν υπάρχει καμία»
«Σου γυρίσανε τη πλάτη; Δεν με εκπλήσσει, ποια θ ανεχόταν άλλωστε έναν άπιστο;»
«Σου έβαλαν λόγια οι φίλες σου κι εσύ το πίστεψες δίχως να διασταυρώσεις τη πληροφορία. Κρίμα γιατί σ είχα για έξυπνη»
«Θες να με πείσεις ότι δεν βγήκες με τη πρώην σου»
«Ήταν επαγγελματικό δείπνο και δεν ήμασταν μόνοι μας»
«Πόσες δικαιολογίες έχεις εφεύρει ακριβώς;»
«Αρκετές ώστε να ικανοποιήσω τη περιέργεια σου»
«Ορίστε το παραδέχεσαι, με κοροιδεύεις»
«Οτιδήποτε κι αν πω την ίδια γνώμη έχεις, οπότε απλά συμφωνώ»
«Μου τη δίνεις στα νεύρα, εύχομαι ν απαλλαγώ από εσένα σύντομα»
«Δύσκολο»
Σταύρωσε τα χέρια της και κάθισε στο παγκάκι, πλησίασα κοντά και τραβήχτηκε μακριά. Παρόλο που φερόταν σαν κακομαθημένο παιδί την ήθελα, περισσότερο απ όσο άντεχα..
{Ελπίζω να σας αρέσει η ιστορία μου, αν ναι χαρίστε ένα ⭐}
