Zaman a Yolculuk

Bebiş Hatice

Bundan on dört yıl öncesine bi yolculuk yapalım.Evet ,benim bebekliğime...Çok sancı çeken annemi hemen hastaneye götürmüşler ve minnacık ellerim ve bedenimle ben dünyaya gelmişim. Biz musmutlu evimizin yolunu tutmuş gidiyormuşuz. Hadi buralar sıkıcı sizi altı ay sonrasına götüreyim.Artık altı aylıktım ve babam ile annem yeni bir dönerci dükkanı açmışlar. Bir gün babam dükkandan topladığı ve annemden haberi olmadan aldığı paraları bir barda tüm kadınlarla yemiş. Eve o kadar geç gelmiş ki annem çok endişelenmiş ve neredeyse sütü kesilecekmiş.Babam eve gelmiş. Anneme hiçbir açıklama yapmadan sızmış. Sabah olduğunda annem dükkana inmiş babam ise bana bakıyormuş. Saçlarımı okşamış ve yanağıma bir öpücük kondurup , hazırladığı valizini de alıp evden kaçmış. Bazen diyorum ki " Keşke biraz daha büyük olsaymışım da babamın kolundan tutup bırakmasaymışım"ama yapacak bir şey yok. Artık babam gitmişti ve ben annemle yapayalnız kalmıştım.Annem bir süre sonra eve gelmiş ve babamın olmadığını görünce hiç şaşırmamış. Çünkü kadınlar öyle bi yaratıklardır ki sevdikleri kişinin ne düşündüğünü ,bırakın gözlerini, nefes alıp verisinden bile anlayabilirler. Annem hemen hazırlanmış ve beni de alıp üç ay elektrik ve su borcu olan evden ayrılmış,anneannemin yanına gelmiş.Bu hikayenin ev halkı olarak devamında artık hep ben annem,anneannem ve benim yüzümden evde kalmış bir dayım olacak.Yıllar yılları kovalamış ve ben 2 yaşına girmişim.Artık çok güzel konuşup,koşabiliyordum.Bu zamanlarda dayımın oğlu İlker abi bizde bir haftalığına tatil amaçlı babasıyla kalmaya başlamış.Yanımda İlker abimin "baba" diyişi çok ilgimi çekmişti. Çünkü ilk defa o kelimeyi işitiyordum ve anlamını bilmiyordum.Ben de bir gün dayıma baba dedim.Annem ilk baba dememe kızmıştı.Ama dayım engel olup bunun hoşuna gittiğini söylemişti.Çünkü onun hiç kızı yoktu ve benim de hiç babam yoktu. Yani birbirimizi tamamlıyorduk.