Eskimiş bir bankta otururken, bana verdiğin bileklikle oynuyordum.
Sen gittin gideli, yanımdan bir saniye bile olsun ayırmamıştım..
Yıldızlarla dolu gökyüzüne baktım.
Bugün yaşadıklarım aklıma geldikçe ağladım.
Hıçkırarak.
Yanımda ne beni teselli edecek, ne de sırtımı sıvazlayacak biri vardı.
Göz yaşlarım damla damla bilekliğin üzerine düşüyordu.
Yanıma koydum.
"Hayır," dedim.
"Göz yaşlarım bu bilekliği kirletmemeli."
Ne kadar sürdü bilmiyorum.
Güneş doğdu, ayağa kalktım ve derin bir nefes aldım.
Bana verdiğin bilekliği çöpe doğru tuttum.
Arkadan biri elimi tuttu.
"Hayır!" Bu senin sesindi.
"Onu çöpe atma."
Arkamı döndüm ve yüzünü inceledim.
Ellerin, ellerimdeydi.
Çekmeye çalıştım. İzin vermedin.
"Lütfen." dedin. Gözlerin dolmuştu.
Anlam veremedim.
Boşta kalan elimle beni tutan elini tutup , avucunu açtım.
Bilekliği sana verip, sessizce oradan uzaklaştım.
Artık yavaş yavaş silmeliydim.
Ama uzaklaşamadan beni kendine doğru çektin.
"Gitme." dedin. Ağlayacaktın.
"Benden gitme ne olur."
