Mijn gedwongen leven

1.

Hier begon het dus, mijn leven. Ik haat mijn leven en niet eens zo'n beetje ook.

Oh wat erg van me ik stel me niet eens voor...
Ik ben Roos en ben 15 jaar. Als je mijn naam hoort denk je dat ik een Hollander ben maar nee, ik ben een Koerd, mijn afkomst is ook wel Irak. Veel mensen denken dat ik een Turk of Marokkaan ben, maar daar gaat het nu niet om. Het gaat erom dat de meeste mensen gewoon mijn leven verpesten en ik nu niet meer wil leven. Het is zo dat als ik elke dag naar school ga (net als normale tieners) ik geen goed gevoel krijg in mijn buik. Ik word elke keer opgewacht Door een paar jongens en ik elkaar geslagen of ze schelden me de hele tijd uit met erge dingen zoals: VIEZE KANKER BITCH DIE JE BENT! Of " KEER TERUG NAAR JE EIGEN LAND OF ANDERS LEEF JE NIET MEER!
Ik durfde zulke dingen nooit met iemand te bespreken, het was dus zo als ik het met iemand besprook dat het niet voor mij opgelost werd, het werd alleen erger, want als ik alles zou zeggen tegen iemand zou diegene in gesprek gaan met die jongens en hun waarschuwen maar dan gaan ze verder alleen dan nog veel erger!
Waarschijnlijk zouden de meeste tieners wel vrienden en vriendinnen hebben die voor je opkomen maar in mijn leven werkt dat niet, in mijn leven heb je alleen ik en een zwart beeld, een beeld die je nooit blij maakt, een beeld waardoor je je anders voelt dan andere.

Ik heb nog maar een paar weken school en dan heb ik eindelijk vakantie, weg van al die pesters, weg van al mijn gedoe. Moet ik verdwijnen of moet ik blijven, die vraag vraag ik me de hele tijd zelf af.
Ik vraag me af of mijn familie me wel mag, of iedereen die ik ken me mag?!
Waarschijnlijk niet, dat zal nooit zo zijn. Iedereen vind me lelijk Door mijn donker bruine stijle haren en bruine ogen. Ik ben 1.64 meter net als een normale 15 jarige, alleen mijn karakter lijkt niet op een 15 jarige.
Ik heb depressie en ben niet echt populair! Dat zou een normale en gezonde tiener niet hebben, alleen het ligt aan mijzelf.
Ik heb een gelukkige familie, geloof me, mijn ouders zijn niet gescheiden want dat mag niet in ons geloof, ik ben namelijk gelovig. Ik ben de moslim ( geen streng gelovige). Ik hou van mijn familie en hun ook van mij, alleen ik denk dat ik niet bij hun hoor.
Ik ben anders, anders dan andere mensen en dan bedoel ik ook echt anders. Ik denk altijd negatief, nooit positief. Als ik positief moest denken dan zou het echt om iets zijn waar ik dol op ben...

Moet ik verder gaan met het verhaal?
~Xox~ Roos💞