K ben een gevangene in mijn eigen geest
Ik blijf mezelf vertellen dat ik niks ben, een verspilling van ruimte, dat ik mijn hele leven verneuk.
Ik zit hier en voel me schuldig voor mijzelf.
Wetend heel goed als elke dag voorbij gaat, hoe minder laatste kansen k heb.
Het is een dagelijkse herinnering, dat ik niet meer lang heb.
Deze gegraveerde gedachten, houden me wakker in de nacht. Laten me realiseren dat hoe hard ik ook probeer ik ben niet oke.
K ben moe.
Moe van doen alsof en leven in deze grote leugen.
Ik ben niet oke en dat ben ik al een tijd niet.
Ik ben doodziek van verdriet.
Rondlopen met mijn lootzware hart wat overal en nergens is.
Al mijn energie bij elkaar rapen om alleen oke te zijn. Terwijl k het niet ben.
Ik ben zwak, emotioneel, breekbaar.
Ik zet een sterk mooi masker op, maar eigelijk alles wat je moet doen is me de juiste vraag stellen en alles komt eruit.
De donkere gedachtes, de angst, de twijfels, hoe ik soms alleen in een kamer moet zijn alleen om mij gedachtes te kalmeren.
Jij ziet van de buitenkant dat alles rustig en stil is. Maar in mijn hoofd is het zo druk en stemmen zijn zo luid.
K voel alles te gelijk. Het killt me tot de dood. K verlies mijn geest.
Vertel me alsjeblieft, hoe kom ik hier uit??
Wnr mijn ergste geesten in mij zitten.
Ik ben levend begraven. Van alle gedachten en stemmen.
3 / 7
En het is een eindeloze wedstrijd tussen mijn leven en geest.
En het is tijd voor mij om toe te geven dat ik dit gevecht verlies.
Ik zie mijn persoonlijkheid langzaam overlijden.
Ik geef mezelf over, ik ga naar de kant van angst.
IK WIL GWN DAT HET OPHOUD!!!
Maar het stopt niet, nooit niet.
Het neemt je over en eet je op.
Het laat je geloven dat dit alles mijn fout is.
