Automatyka Serc

Rozdział 1

 Warknęłam sfrustrowana, patrząc na nieporadne zaczątki nowego projektu. Za każdym razem, to samo. Wpierw euforia, później ten kac moralny, kiedy nic z założeń nie pasuje do całości. W takich chwilach, jak ta, zawsze mam ochotę rzucić czymś o ścianę. Najlepiej jeśli jest to mój laptop, a raczej ten cholerny program do projektowania obwodów drukowanych, który jest na nim zainstalowany. Inżyniera mi się zachciało, a teraz płacę za policealną głupotę.

Spojrzałam ponownie na plątaninę elementów, czekających, aż umieszczę je w odpowiednich miejscach. Odetchnęłam, próbując zachować spokój. Musiałam skończyć ten układ, terminy mnie goniły. Zbierając w sobie resztki determinacji, ponownie rozpoczęłam mozolną pracę. Powinnam dostać podwyżkę za to poświęcenie.

Rozpracowując projekt po raz piąty, odkąd go dostałam, usłyszałam dźwięk klucza przekręcanego w zamku. Skupiłam się przez chwilę na tym dźwięku. Serce zaczęło bić mocniej w mojej piersi. Wiedziałam kogo mogłam się spodziewać, ale tak bardzo nie chciałam na niego trafić tego dnia.

W jednej chwili byłam świadoma każdej plamy po kawie na mojej koszulce, nieładu na głowie, a nawet tego jak wielkie cienie szpeciły mi twarz. Bezwiednie sięgnęłam po gumkę leżącą na stoliku przede mną i związałam szybko niesforne włosy. Nie wiele to dało, ale teraz chociaż mogłam powiedzieć, że to celowy zabieg i nikt nie powinien tego komentować. Czasem dobrze być kobietą.

Nie zorientowałam się, kiedy przybysze weszli do mieszkania. Jednym z nich na pewno był mój brat. Wszędzie rozpoznałabym ten głos. Alan, pomimo wieku dążącego do trzydziestki, brzmiał jak młody student, szczególnie kiedy się czymś zachwycał. Zupełnie jak teraz.

— Daj spokój! Ta twoja Marta nie była jakaś specjalnie ciekawa — odezwał się drugi z mężczyzn. Słysząc jego słowa, byłam pewna, że się śmiał. Widocznie właśnie omawiali dzisiejsze spotkanie.

Otrząsnęłam się i skupiłam swoją uwagę na monitorze, dokładnie w momencie, kiedy weszli do salonu. Próbowałam udawać, że ich nie widzę. Tak było łatwiej, kiedy własne serce łomotało jak szalone i nie byłam w stanie ufać temu, co mówiłam. Dokładnie pamiętałam ostatnią rozmowę z przyjacielem mojego brata. Minął od tego czasu tydzień, a nadal czułam gorąco na policzkach, kiedy nasze spojrzenia się spotykały.

Sama nie wiem, co mnie wtedy podkusiło. Wszystko układało się tak pięknie. Jak zwykle siedziałam w salonie, w naszym mieszkaniu i przeglądałam noty katalogowe jakiegoś mikrokontrolera, już sama nie pamiętam jakiego. Wtedy, zupełnie jak dzisiaj, Alan z Kacprem wrócili z podwójnej randki. Od jakiegoś czasu urządzali sobie cotygodniowe wypady, mając nadzieje na upolowanie jakiejś „interesującej samicy", jak to zwykł mawiać mój brat... ale mniejsza o to.

Tamtego dnia, Kacper dosiadł się do mnie i pierwszy raz, odkąd go znam, zaczął wypytywać o moje zajęcie. Byłam w tak ciężkim szoku, że wpierw wpatrywałam się w jego przystojną twarz z otwartymi ustami, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Ocknęłam się z osłupienia, dopiero kiedy kilkukrotnie pstryknął mi palcami przed nosem. Jakby to nie było wystarczająco żenujące, zaraz po tym wyrzuciłam z siebie pierwszą lepszą myśl. Niestety, okazało się, że wyjawiłam mu moje uwielbienie względem jego oczu. Tego zażenowania chyba nigdy nie wymażę z pamięci.

Westchnęłam ciężko, zapominając, że nie jestem sama w pomieszczeniu. W tym momencie, poczułam jak gęsia skórka przeszła po mojej skórze. Znowu obaj się we mnie wpatrywali.

— Cześć Zuza — przywitał się radośnie Kacper i rzucił się na kanapę zaraz obok mnie. Znowu! Jego kolano lekko dotknęło mojej nogi. Nie panując nad własnymi reakcjami, odsunęłam się minimalnie, przerywając kontakt.