Nihal el Madoudi

1

Daar sta ik dan kijkend naar de spiegel naar me doffe ogen en levenloze gezicht. Ik kijk naar de persoon in de spiegel. Je ziet zoveel pijn en verdriet in haar ogen. Ik ga zitten op mijn bed en staar naar het plafond. Met mijn gedachtes ben ik ver weg van de wereld. In zo een korte tijd is alles veranderd. Heel mijn leven is omstekop gezet. Door die ene bewuste dag.15-03-2016 De dag van het ongeluk. Het ongeluk dat vele schade met zich heeft gebracht. Het heeft ons allemaal geraakt. Mijn vader was onderweg naar mijn oma. Het hele gezin was gezamelijk met mijn vader aan de stuur. Op en gegeven moment verloor mijn vader zijn grip over de stuur en remde net te laat,waardoor hij tegen een vrachtwagen aan knalde.

Fysiek en metaal heeft het ons getroffen. Laten we beginnen bij mijn ouders. Mijn vader die is dood gegaan alhirahmoe en me moeder die zit nu al een jaar ik coma. Wij zelf verbleven een paar dagen in het ziekenhuis wegen een paar verwondingen, maar verder was het niet erg. Behalve me mijn zusje. Dat is een andere verhaal maar daar zal ik wel later over vertellen. Me zusje heeft van alles doorgestaan en ik....
Ik heb een depressieve periode achter de rug. Dagelang huilde ik me kappot en voor het zelfde geld het bij me zusje. Ik at niks dronk niks en deed niks. Was continu opgesloten in me kamer. Het besef dat je niks kon doen alleen maar toekijken had me levend verwoest. De enigste die ons stap voor stap heeft ondersteund en onderhouden is me oudere broer. Chafik. Mijn 25 jarige broer.Hij heeft ons verzorgd en geholpen met deze zware periode. Zowel ik als me zusje Dima. Mijn Dima die nog maar 16 jaar is en normaal hoort te genieten van haar jonge jaren. Wat jammer genoeg niet kan.

Zonder hem zou het ons nooit lukken om op beide voeten op de grond te staan. We hadden alleen elkaar. Derest heeft ons allemaal de rug toegekeerd. Me broer was alles voor ons zowel een vader als een moeder. Het is niet zo dat we nu weer een normaal leven leiden. Nee integendeel er is altijd een stukje dat ontbreekt: Het gemis van onze ouders. Het is pas een paar maanden dat we ons zelf hebben herpakt. We waren verhuisd. Van Nederland naar Abu Dhabi. Juist ja zo ver mogelijk. Weg van alle herinneringen en alles eromheen. Alles hebben we gelaten in Nederland of sterker nog in heel Europa. Je werd achtervolgd door de flashbacks en nachtmerries.
Alles daar heeft ons een litteken bezorgd. Dat nooit te vergeten nog te vergeven is

Maar zoals ze zeggen alles is mekteb en gebeurd met een reden. Allah heeft ons beproefd op een wijze manier. Het heeft ons laten voelen wat de inhoud is van je ouders. Je ouders zijn alles van je. De mensen die je hebben verzorgd en opgevoed en die je nooit zouden laten vallen. Een daarvan is je moeder. De vrouw die je 9maanden heeft gedragen en zoveel pijn heeft doorstaan om jou op aarde te brengen. De vrouw die je altijd adviezen geeft en een luisterende oor is. De vrouw die alles heeft doorstaan en veel geduld had. Dit alles alleen voor ons.Maar we blijven allah hoe dan ook dankbaar, want hierdoor zijn we alleen naar elkaar toegegroeid en hebben we uiteindelijk stap voor stap onze leven herpakt. Hoe dan ook we blijven doorzetten. Het dringt me door dat er weer een hoop tranen langs me wangen glijden. Snel veeg ik het af en loop naar de badkamer. Here we go again me masker wordt er weer opgezet.

Zijn jullie er klaar voor om mijn levens verhaal te lezen. Een leven vol verrassingen en toeval.
Zal het ooit nog goedkomen en zal ik ooit nog de oude nihal worden?

Welkom in mijn leven...