Hayat Yolum

Başlangıç şeysi

Çok garip...Tesadüflere inanırım ben de herkes gibi ama bu farklı, cidden farklı... Neyse sondan başlayıp anlaşılmadım galiba. Bu sene liseye başladım, ilk başlarda okulu teneke dolaplarından dolayı çok sevmiştim.Teneke dolapları var. 12.yedek olarak girdim bu okula.Mutlu ve heyecanlıydım ta ki okulun ilk gününe kadar... Aslında o gün öyle facia falan olmadı, sadece içime depresif bir ruh girdi. 2. gün sınıflar belirlendi, 8 yıl aynı sınıfta olduğum Muhammet'le bu sene de aynı sınıfta olacağımı öğrendim. Garipti çünkü dershanede de bi ara aynı sınıftaydık.Aslında bu kadar aynı sınıfta olmamıza karşın normal iki arkadaşız. Ne düşman ne dost anlayacağınız. Neyse, işte o gün herkeste bir hayat doluluk, arkadaş bulma çabası falan vardı ben ise bütün suratsızlığımla en arkanın bi önünde oturuyordum.Eski sınıf arkadaşlarımdan ayrılmak o kadar etkilemişti ki beni, ki hâla şuanki arkadaşlarımı yapmacık bulduğum oluyor ve Özlem'i, Duygu'yu, Melis'i o kadar çok özlüyorum ki, sonra yanıma bir kız geldi adının Elif olduğunu, yalnız oturmak istemediğini söyledi ve yanımda oturup oturamayacağını sordu.Bütün umursamazlığımla kabul ettim.Ben yeni arkadaşlar istemiyordum ki, ben eski arkadaşlarımla yine aynı sınıfta olmak, onlarla birlikte liseyi okumak istiyordum. Ne kadar istesem de öyle bir şey olmadı tabi ki. Melis zaten İstanbul'da, oraya taşınmak zorunda kaldılar, Özlem ve Duygu da okullarından o kadar memnunlar ki, o kadar alıştılar ki... Bir ben sudan çıkmış balığa döndüm.Onları bu kadar çok sevdiğimi tahmin edemezdim.Boşuna dememişler bir şeyin değerini kaybetmeden anlamazsın diye. Bir süre 4 kişi takıldık; Ceren, Murathan,Efe ve ben. Tabii ben her zaman olduğu gibi kendimi dışta, istenmeyen biri gibi görüyordum her ne kadar onlar beni çağırsalar, konuşsalar da... Ne bileyim ben böyleyim işte, çok alıngan ve hep sevilmiyor gibi hissederim.İlk dönem derslere hiç çalışmadım bunun sebebi ise geçen sene çok çalışmamdı,''geçen sene çalıştım bu sene yatayım bari'' kafasındaydım ve çok saçma bulduğum için ve çalışmaktan sıkıldığım içindi tabii ki de. Arkadaşlık açısından da arkadaşlarım vardı en başta Ahsen ve Arzu mesela ama ben yine de her zaman olmasa da eskileri özleyip kendimi yalnız hissedip, her şey yüzünden kendimi üzüyordum işte. Kendime çok zararım var biliyorum, değişmem lazım ama yapamıyorum işte bir türlü. Ha bu arada asıl önemli kısmı atladım galiba. Onur...

1. dönemdeyken ben ve depresyonda en çok dinlediğim şarkı var mediada falam