Verlichte Dame

Nachtmerrie

Kermend lag ik op de grond, ik hoorde van veraf jongens lachen. Mijn hand lag op mijn buik waar golven bloed uit gutste. Ik had geen stem meer over dus snikte ik geluidloos.

Droevig bedacht ik dat ik geleerd heb, dat wat er ook gebeurt, ik nooit bij die “En ze leefde nog lang en gelukkig” uit zou komen. Want hier lag ik dan, bloedend en huilend, omringd door mijn ex-vriend en zijn vrienden.

Ik wilde dit niet voelen en mee maken, ik sloot mijn ogen. Maar inplaats van zwarte duisternis zag de afgelopen maanden voorbij flitsen, en helaas de afgelopen uren nog in detail ook. Hoe had ik toch zo stom kunnen zijn?

Ik had echt van die jongen gehouden, echt zielsveel. Mijn eigen lieve Justin. Maar zodra hij mijn maagdelijkheid had ontnomen, was hij afstandelijk gaan doen en had hij me 3 dagen erna gedumpt. Ik was in tranen en hopeloos alleen. Ik begon hem te stalken en smeekte hem om me terug te nemen. Na 2 maanden van smeken had Justin me ineens één ding gezegd.

“Ik zie je morgen bij de fietsenstalling, om 4 uur”

Ik was zielsgelukkig geweest want ik was er heilig van overtuigd dat hij me terug wilde. Ik had mijn sexy jurkje uit de kast getrokken en was de volgende dag braaf naar de fietsenstalling gekomen. Justin had me omhelst en gezoend. Hij nam me mee naar de steeg, de steeg waar ik nu bloedend op de grond lag....

Daar stonden zijn vrienden lachend op me te wachten. Ze trokken me ruw van de fiets de steeg in, ik voelde messen langs mijn rug schrapen, zo dat het net niet ging bloeden. Ik had gegild en geroepen maar niemand had me gehoord.

Ik verzette me en ik hoorde Justin roepen “Maak haar af! Ik word helemaal knetter van die griet!”

Ik stopte met gillen en ik voelde mijn neus en ogen prikken. Tranen liepen brandend over mijn wangen. Hij had nooit van me gehouden...

Hij kwam dichterbij en duwde de jongens aan de kant. Hij streek een haarlok uit mijn gezicht en zei toen poeslief “Wel jammer van dat mooie figuurtje van je hé? Oh jongens ze is goddelijk in bed, maar ze is zo gek als een deur. Toch jammer...” Hij keek me diep in de ogen, ik zag de ogen waar ik zo zielsveel van had gehouden. Maar in deze ogen was een boosaardige gloed zichtbaar. Niet die zorgzame blik die ik normaal van hem kreeg…

Toen trok hij een mes bij een van zijn vrienden uit zijn hand en strak die in mijn buik. Ik zette het op het krijsen en klapte dubbel van de kracht die achter het mes zat. Ik hoorde Justin lachen.

Nu lag ik daar nog steeds... kermend van de pijn.. En Justin had me dit aangedaan! Wat waren jongens toch vreselijk! Ze waren monsters! Allemaal! Ik kwam met een ruk overeind en trok het mes uit mijn buik. Ik krijste.

“IK ZAL DIT JULLIE ALLMAAL BETAALD ZETTEN!” Waarna ik het mes in de arm van Justin plantte. Ik zag de punt aan de andere kant van zijn arm verschijnen.

“MAAK HAAR DAN AF!” gilde Justin terwijl hij weg rende.

Ik voelde zeker 3 messen in mijn rug gestoken worden. Zelfs één tussen mijn schouderbladen en een tussen mijn schouder en hals. Vijf messen… de pijn..

Ik trok het niet meer en zakte in elkaar. Huilend en af en toe gillend van woedde. Ze lieten me zitten, alle messen nog in mijn rug stekend. De jongens lachten, wierpen nog een blik vol verachting toe en toen vertrokken ze. Allemaal... ze lieten me daar gewoon aan mijn lot over. Ik zou hier wachten op mijn dood.

Ik zag niks meer, alles was zwart... Of toch niet?

Er was een klein licht stipje in de verte, en het groeide. Het kwam dichterbij en het werd een silhouet, alleen dan omgekeerd. Nu was het binnenste verlicht, maar zo fel dat je niet zag wat of wie het was, en was de buitenkant zo zwart dat er niks kón zijn.