-YENİ HAYAT -
Yeni bir hayat, yeni bir şehir ve yeni bir okul.. tüm bunlar anne ve babamı kaybetmemle başladı. Onlar olmadan nasıl dayanıcaktım, nasıl yaşıyacaktım. annem ve babamı kaybettikten sonra teyzem bana bakmayı kabul etti zaten ondan başka kimsem yoktu artık. eşyalarımı toparlamak üzere odama çıktım. yaklaşık 1 saat sonra yola çıkacaktık. odama girdim, dolabımı açtım eşyalarımdaki o güzel koku bana annemi hatırlattı, ağlamaya başladım. Teyzemin "hadii artık !!" bağırışlarıyla kendime geldim, eşyalarımı valize yerleştirdim, yavaş yavaş aşağıya inerken duvarda asılı duran o fotoğraflar çekti dikkatimi onlar daha 2 gün önce yanımdaydı ama şimdi yoklardı beni bu hayatta yalnız bırakmışlardı, duvarda asılı duran çerçeveden birini aldım valizimin bir köşesine özenle koydum. Teyzem kapıdaydı, kapıya yaklaştım evimize son bir kez daha baktım, benim için kolay olmayacaktı tüm yaşamımın bu evde geçmesi ve bu evi böylece bırakıp gitmem.. teyzem kapıları kilitledi ve beni ittirerek arabaya otutturdu. Başıma neler geleceğinden habersiz los angeles'a gitmenin mutluluğunu yaşıyordum, uzun süren sıkıcı ve yorucu yolculuk sonunda bitmişti. teyzem eşyalarımı indirdi onları eve taşımam gerektiğini söyledi ve eve girdi. Bende hemen arkasından eşyalarımla eve girdim. Teyzemin evine ilk defa geliyordum, duvardaki büyük ve gösterişli tablolar dikkatimi çekmişti. Bütün tabloların üzerinde Henry Hugh yazıyordu. merak ettim ve teyzeme bu kişinin kim olduğunu sordum teyzem ağlamaklı bir ses tonu ile " o benim oğlumdu. onu yıllar önce kaybettim" dedi. bu doğrumuydu , gerçekten bir oğlu mu vardı peki benim niye haberim yoktu böyle birşeyden. teyzem bana odamı gösterdi eşyalarımı aldım ve odama gittim. eşyalarımı nasıl yerleştirecektim, daha önce böyle seyahetlere gittiğimizde bunu hep annem yapardı ama o artık yoktu. ağlamaya başladığımı gören teyzem yanıma geldi ve gözyaşlarımı sildi,"artık ağlamak yok kızım artık ben varım"dedi. onun bu güven veren sözleri benim üzüntümü biraz dindiriyordu. akşam yemeğimizi yedik daha sonra teyzem artık uyumam gerektiğini söledi, yatağıma gittim.birsüre uyuyamadım. aklıma geldi annem ve babam. ağlamaya başladım seslerimi duyan teyzem " ağlama, unut onlar artık" dedi. onları unutmak mı ? onları kesinlikle unutamam, hayatımdaki tüm güzelllikler onlarla geçmişti. teyzem o gece yanımda yattı beraber uyuduk.
-YENİ OKUL -
sabah olmuş,ilk defa uyanıktım, güneşin doğuşunu izledim bir süre.. teyzem uyanmış yanıma geldi "uyumadın mı ?" diye sordu " uyuyamadım"dedim. mutfağa girdi daha sonra elinde 2 tost ve portakal suyuyla geri döndü. "bunları ye hadi kızım, seninle okula gideceğiz birazdan" dedi. elindekileri aldım yemeğe başladım, çok merak etmiştim yeni bir okul..kulağa hoş geliyordu, hemen giyindim, birlikte aşağıya inip arabaya bindik. okula yaklaşmıştık arabadan ilk önce teyzem indi daha sonra benim kapımı açtı okulu görünce çok şaşırmıştım okul o kadar büyük ve büyüleyiciydi ki. hemen teyzzemin arkasından içeri girdim. teyzem okul müdürü ile konuşup kaydımı yaptırdıktan sonra elime 2-3 poşet verdi içinde okul kıyafetlerim ve kitaplarım vardı. eve gittik akşam olmuştu yemeğimizi yedik ve uyuduk. bu gece yine uyuyamadım. sabahın oluşunu izledim ikinci defa. teyzem uyanmıştı elime bir tost ve portakal suyu verdi onları yedim daha sonra okul kıyafetlerini giydim okula gittik. teyzem beni okula bıraktı ve işine gitmek üzere arabasına bindi. O kocaman okulun bahçesinde kalmıştım, bir kadın yanıma geldi "sen yenisin sanırım, hadi gel" diyerek beni içeri götürdü. içeri girince öğrendim meğer bu bir öğretmenmiş. beni yeni sınıfıma götürdü,sınıfa girdim.
-YENİ AŞK-
Cam kenarında arka sırada oturan sarışın bir erkek çekti dikkatimi. yanı boştu onun yanına otursam ayıp olurmuydu ki ? düşündüm, daha sonra öğretmen beni onun yanın otutturdu. ders boyunca ona bakmışım, hiç fark etmedim zil çaldığında bana" bende ne var, niye baktın tüm ders?" dedi. çok utandım hiç bişi söyleyemeden sınıftan dışarı çıktım. bu kocaman okulda ne kadar da yalnızdım.okulun arka tarafında ki ağacın altına oturdum. cebimden annem ve babamın fotoğraflarını çıkartıp onlara baktım bir süre. zilin sesiyle kendime geldim, aceleyle kalkıp sınıfa doğru yürüyordum, arkadan "hey resimlerini unuttun" diye birinin bağırşını duydum arkama döndüm ve neredeyse tüm okulun orda olduğunu gördüm, şaşırdım benle alıp veremedikleri neydi ?onlara bişi yapmamıştım bile. ellerinde annem ve babamın resmini gördüm cebime baktım yoktu. hemen fotoğrafı almak için koştum beni yere ittirip fotoğrafı yırttılar, ardından bütün okul kahkahalarla sınıflarına girdi. ben yerdeki yırtılmış fotoğraflara bakarak ağlıyodum, arkamdan biri" üzülme, yapıştırabiliriz" dedi. bu sesi hatırlamıştım bu o, sınıfa girdiğimde dikkatimi ilk çeken çocuktu henüz adını bilmediğim o çocuk bana elini uzattı, elini tutarak ayağa kalktım. sarışın cocuk "charles swam ben" dedi bende ona adımı söyleyerek sonsuz teşekkürlerimi ilettim. 17 yaşındaydım şuana kadar başıma böyle bişi gelmemişti elleri ellerime deydiği zaman sanki içimde kelebekler uçuşuyordu. birden vücut ısım arttı, kalbimin atış hızı yükseldi bunun adı ne bilmiyorum ama ilk defa bir erkeğe karşı böyle duygular hissetmiştim.okulun kapısından dışarı çıktı arkasından "nereye" diye bağırdım "hadi gel" dedi, işte o zaman herşeyi unutup arkasından gittim. charles önde ben arkada birsüre yürüdük bu anı daha önce filmlerde izlemiştim AŞK mı ? evet evet bu aşktı. hissetdiğim duygu AŞK. hani derler ya aşık olunca ayakların yerden kesiliyor diye benimki de öyle oldu. en sonunda bir parka gelldik o bir banka oturdu ben de onun tam karşısındaki banka. "anlat, kimsin, nerden geldin" dedi. heyecanlanmıstım iyice " kaliforniya'dan geldim, annem ve babamı bir kaza sonucu kaybettim burda teyzemle birlikte yaşamaya başladım" bu sözleri söylerken ağlamaya başladım charles cebinden bir mendil çıkartıp bana verdi, hemen aldım elinden, sonra " sen anlat" dedim charles başladı anlatmaya " ben charles swam bu okulda 2 senedir okuyorum, ailem bu okulun sahibi, okulda herkez beni kıskanı ve sevmez"dedi. onun adına çok üzülmüştüm çünkü küçükken çok arkadışım vardı on dönerek bu tekifli önerdim"isterse senin arkadaşın olabilirim" dedim bana baktı küçümser bir tavırla " sen mi ?" dedi "evet, evet ben iyi bir arkadaş olabilrim sana" dedim."pekii " dedi. O akşam yine uyuyamadım buraya geldi geleli zaten neredeyse hiç uyumamıştım. günler o kadar hızlı geçiyordu ki annem ve babamı kaybedeli 2 ay olmuştu. Alışmıştım buradaki hayatıma.charles'a o kadar aşık olmuştum ki, birgün okulda yanına gidip ona " anne ve babamı kaybettikten sonra bana ilaç gibi geldin, şuana kadar hissetmediğim o aşkı sende hissettim"dedim. charles bir süre bana baktı ve elimden tutarak beni bahçeye götürdü. olanlara hiç bir anlam veremedim ve onunla beraber bahçeye çıktım. charles tüm okula dönerek " buraya bakın artık emma benim sevgilimdir" dedi. O an sanki ölümü hissetmiştim, biran duraksadım, gözlerimi kapattım, yutkundum ve tüm öğrencilerin alkış sesleriyle kendime geldim. bu doğruyumuydu gerçekten o benim sevgilimmiydi,inanamadım.okul çıkışında beni o parka götürdü tekrar, neredeyse 1 saat sustuk. " hadi bu anı ölümsüzlerştirelim" dedi. yanıma oturdu birlikte fotoğraf çekildik.akşam olmuştu " teyzem merak eder" diyerek oradan ayrıldım. böyle bir anı ilk defa yaşıyordum. arkamdan charles " hey ! fotoğraf sende kalsın" diyerek elindeki fotoğrafı bana verdi. eve geldiğimde teyzemin son derece yorgun ve bitkin bir şekilde gördüm yanına oturdum, " teyzecim bir şey mi oldu ?" diye sordum. sorum yanıt vermeden "masanın üzerindeki yemeğini ye" dedi. kitaplarımı ve çantamı masanın üzerine bırakırken kitabımın arasına koyduğum fotoğraf yere düşmüş farkında bile değildim. teyzem onu yerden alıp bana dönerek " bu da nedir böyle ?" dedi teyzeme "arkadaşım" dedim. ama teyzem gerçekleri anlamış gibi beni yanına çağırdı. " bak kızım, henüz 17 yasındasın. hayatla ilgili hiç bir tecrüben yok, buradaki erkeklere güvenme, bu çocuğuda gözüm hiç tutmadı, onunla muhattabını kes" dedi. teyzemin dedikleri umrumda bile değildi aşık olmuştum. yemeğimi yemeden odama çıktım ve uyudum. sabah olmuştu , buraya geldiğimden beri ilk defa bugün uyumuştum. uyandım, kıyafetlerimi giydim ve evden çıktım. teyzem henüz uyuyordu onu rahatsz etmek istemedim. okula ilk defa kendim gelmiştim, bu şehre git gide alışmıştım. charles yanıma geldi ve bana sarıldı, rüyadamıydım, ancak böyle şeylerin rüyada olacağına inanıyordum. yine okul bitmişti. charles okulun önünde beni arabasıyla bekliyordu, bindim ve beni büyüleyici bir restoranta getirdi. yemeklerimizi yedik saate baktım oldukça geç olmuştu eve gitmeliydim ama charles kolumdan tuttu gitmeme izin vermedi. rahatsız olmuştum ama eve gitmemem için beni zorluyordu. gece yarısı beni eve getirdi teyzemin uyuduğunu düşünerek zile basmadım, anahtarlarımla içeri girdim teyzemin yerde yattığını görünce şaşırmıstım hemen onu uyandırmaya çalıştım ama uyanmadı. onun öldüğünü düşmek bile beni korkutuyordu hemen dısarı cıkıp "yardım edin " diye bağırmaya başladım, komşular koştu hemen, bir adam teyzemin yanın gitti ve bize dönerek "ölmüş" dedi. sanki tekrar yaşıyordum o anı. annemle babamı kaybettiğim anı. donakalmıştım, hayatta ki son varlığımı teyzemide kaybetmiştim. işte ikinci defa hissettiğim bu duyguyla yere yığılıp kaldım.. gözlerimi açtığımdabir bayan bana teyzemin öldüğünü söyledi. kalktım. teyzemin yanına gittim öylece hareketsiz yatıyordu, bir iki kere bağırdım " teyzee, teyzee". bir adam beni aldı ve kendisinin teyzemin avukatı olduğunu söyledi teyzeme ait olan ev, araba, iş yerleri, eşyaları... herşeyi artık bana kalmıştı.napıcaktım ki bunca serveti oysa bana teyzem iyi gelirdi ancak. 1 ay kadar gitmedim okula. charles kapıdaydı. onu gördüm hemen aşağıya indim, bu hayatta artık güvenebileceğim sadece o kalmıştı.aşağıya indim,koşarak ona sarıldım.. sanki ona sarılınca hayat duruyodu. hiç bitmesin istedim bu an. ama charlenin telefonu çaldı, ister istemez ona sarılmayı bıraktım. arayan annesiydi onu çağırmış olmalı ki charle hemen gitti. yukarı çıktım. o kocaman evin içinde nasıl duracaktım, yalnızdım. ölmek istiyordum, ama bu hayatta sadece charle için yaşıyordum.
- Yeni duygular-
teyzemin ölümü üzerine 3 ay geçmişte. yalnızlığa alışıyordum sanki.. charle ile çok iyi anlaşıyorduk.. bana " seni hiç bırkmayacağım " diyordu. ona olan güvenim gittikçe artıyordu. okuldan sonra bir parti olduğunu söyledi ve beni oraya davet etti, cok sevinmiştim. eve gittim oldukça şık bir elbise giymiştim hafif bir makyajla evden çıktım. partinin olacağı yere doğru gittim.charle beni kapıda bekliyordu elimden tuttu ve içeri girdik. içerisi oldukça kalabalık ve gürültülüydü. charle bana daha önce tatmadığım bir içecek getirdi onu içtikten sonra başımda sanki davullar çalıyordu, daha sonra charle bana beyza bir ilaç (uyuşturucu) verdi. onun ne olduğunu bilmiyordum bana ağrı kesici diye verdi içtim. daha sonrası mı,hatırlamıyorum. gözerlimi açtığımda kendimi daha önce gelmediğim bir yatakta buldum. yatağın üzerinde yavaşça doğruldum. yerdeki kıyafetlerimi gördüm. üzerime baktım. yavaşça gece olanları hatırladım. " en son partideydim.. ama buraya nasıl geldim." işte kendime cevap veremediğim bu soruları sordum. etrafta kimse yoktu, yavaşça yatakta kalktım ve hızlı bir şekilde üzerimi giyindim. eve doğru gitmek için bir takisye bindim. eve geldiğimde sıcak bir duş alıp okula gittim.. tüm okul bahçedeydi. herkezin gözü benim üzerimdeydi ne olduğunu anlamadan okulun içine doğru yürüdüm. duvarlardaki çıplak fotoğraflarımı gördüm, bu nasıl olurdu.kalbimin hızlı atışları içinde ağlayarak dışarı çıktım, tüm öğrenciler bana bakıp dalga geçiyorlardı.
"küçük fahişe"
"bizim okula yakışmaz senin gibi kızlarr"
"defol git okulumuzdan"
Oldukaca üzgündüm. bunu bana kim yapmıstı. parka gittim charle ordaydı. ona dönerek " bana kızmıcak mısın ? yada benden ayrılmıcak mısın ? " dedim. cevap vermeden kalktı ve okula gitti. bende arkasından okula gittim. lavobaya girmiştim, kızların konusmalarını duydum " duygun mu bu fotoğrafları charle cekmiş" dedi. neee yanlış mı duymuştum gerçekten güvendiğim tek insan bana bunları yapmış olamazdı. ağlayarak okuldan dışarı çıkıyordum. tüm okul bana bişiler atmaya başladı. çok korkmuştum. O an ölmek isityodum. charle ile karşılaşmıştık. "selam" dedi. cevap vermedim yanıma yaklaşarak bana sarıldı onu ittirdim. son kez yüzüne bakarak oradan ayrıldım. intikamımı almam gerkiyodu. teyzem öldükten sonra teyzemin tüm serveti bana kalmıştı hemen teyzemin korumalarından çağırdım. charle'yi arayıp parka gelmesini söledim daha sonra korumaları oraya gönderdim korumalrın charleyi dövdüğünü uzaktan izledim. hem ağlıyor hemde intikamımı aldığımın sevincindydim. fakat onu hala çok seviyodum. gözlerimin önünde çaresizce dayak yemesini izledim. sonra oradan ayrıldım.. mutsuzdum, üzgündüm ama ondan intikamımı almıstım. okula etrafında yürürken iki üç kişinin benim hakkımda konuştuklarını duydum, oraya saklanarak onları dinledim.
-" O kıza iyi ki bunu yapmışız. zaten bu olayda charles'in üzerine kaldı"
-" aynen, kızda anlamış oldu bu okulda okuyamayacağını"
nasıl yani bunlar doğrumuydu !! gerçekten de bu olanları bana charles yapmamışmıydı.. içimde ki o hem utanç verici hem de üzgün duygularla koştum charles'ın yanına..ama yoktu, onu heryerde aradım, bulamadım. okuldakilere sordum ama kimse onun nerede olduğunu bilmiyordu. charles'ın evine gittim, evi çok kalabalıktı kapının önündeki korumalara " charles nerede ?" diye sordum. adam bana dönerek " küçük bey dün akşam öldürülmüş" dedi. inanmadım, koşarak eve girdim. herkez ağlıyordu, charles'ın annesi bayan amy charles'ın fotoğrafına sarılarak ağlıyordu. doğruymuş gerçekten ölmüş. hem de benim yüzümden. suçsuz yere ölmüştü. kendimden nefret ediyordum, vicdan azabıyla nasıl yaşıyacaktım. evden hızlıca çıktım, nereye gideceğimi, ne yapacağımı bilmeden, ağladım. içimdeki o utanç verici duygu beni ölüme sürüklüyordu. aşık olduğum, ölümüne sevdiğim adama böyle bir aptallığı nasıl yapmıştım. onu öldürmek değil onun kalbimi bile kırmak istememiştim. uyandığımda evdeydim. sokakta bayılmışım. korumalarım beni eve getirmiş. uyandım ama kalkamadım.. tüm sevdiklerim ölmüştü, ben bu hayatta nasıl yaşıyacaktım. annemin, babamın, teyzemin ve delilerce sevdiğim o adamın charles'ın yanına gidiyordum...
ELVEDA...
SON.
