Bulletproof

Deel 2

(P.o.v Hannah)
De eerste gillen drongen mijn oren binnen. Veel kinderen gingen op de grond liggen, maar ik bleef geschokt zitten.
Thomas?
Ik staarde hem vol ongeloof aan.
Thomas staarde vastberaden in de eetzaal en vuurde het ene na het andere schot af. Sommige leerlingen probeerden naar de uitgang te vluchten.
Één voor één vielen ze op de grond. Als gevallen sterren... Nee... Niet als sterren. Zo'n mooi tafereel was het niet.
Opeens drong het tot me door. Puur instinctief ging ik op de grond liggen.
Het bloed op de grond drong langzaam in mijn kleren. Wiens bloed? Naast me lag Jonas angstig om zich heen te kijken. Hij reikte naar mijn hand. Ik voelde het bloed door zijn lichaam gepompt worden.
Luka lag een paar tafels verder op haar buik. Ik hoopte vurig dat ze nog leefde.
Ik kon bijna niet meer denken. De angst nam bezit van me. Ik kneep mijn ogen dicht en concentreerde me op mijn ademhaling.

Na wat wel eeuwen leek, opende ik mijn ogen. De schoten waren gestopt en het enige geluid in de stille eetzaal kwam van voetstappen. Die zich steeds verder verwijderden.
Langzaam stond ik op. Jonas hield mijn hand nog steeds vast. Ik liep meteen naar Luka. Tot mijn grote opluchting ademde ze nog. Ik omhelsde mijn beste vriendin. Ze huilde zachtjes.
Ik probeerde haar te kalmeren, maar ook bij mij stroomden de tranen over mijn wangen.
Langzaam gingen meer mensen rechtstaan. Ik keek de zaal rond. Een stuk of zeven mensen bleven liggen...
In een steeds groter wordende plas van hun eigen bloed. Twee leerkrachten, vijf kinderen... Waaronder 1 uit mijn eigen klas. Ik huilde en verborg mijn gezicht in mijn handen.
Ik hoorde iemand bellen en even later kwamen de loeiende sirenes dichterbij..