Arkadaşlarr bu benim ilk hikayemm :)) inşallah çok beğenirsiniz :) tabi beğenmeniz için elimden gelen herşeyi yapıcam bundan emin olabilirsiniz :))9) her neyse yanlışlıklarım olduysa kusura bakmayın lütfen :) sizi çokçokçok seviyorum :))9)))9 ve bide voteleyip yorum yaparsanız çok sevinirim buda ayrı bişey :DDd tabiki yorum yapan herkesin hikayesini mutlaka okurum bunu bilmenizi isterim :) zaten eğer ilgi gelmezse kaldırmak zorunda kalırım :(( ama tabiki beğenmenizi umuyorum onun için ben sizi ilk bölümümle baş başa bırakıyorum size minnettarımmm :**** <3333 kötü bile olsa yorumlarınızı esirgemeyin lütfen yanlışlarımı söyleyin düzelmek için en azından abalarım :))))
MULTİMEDİAA EYLÜLL :)))))
Gerçekten yaz tatili bitti mi şimdi ? Bu kadar kısa mı sürmüştü ? Oysa bana bir ay gibi gelmişti. Okuldan nefret eden sadece ben değilimdir heralde. Aslında eskiden severdim ama o lanet kazadan sonra herşey değişti. Bombok oldu. Annem ve babam onları çok seviyordum ama artık onlar yok ve kendimi korumak zorundayım. Evet kazada ölmüşlerdi. O lanet kazada ölmüşlerdi. Beni bırakıp gitmişlerdi. Hiç düşünmemişlerdi beni. Ama artık bu konuları aşmıştım artık ağlamıyordum. Ağlamamalıydım. Bende o arabadaydım ama yaralı kurtulmuştum. Sanki onlar özel olarak seçilmişlerdi. Niye bende ölmedim ki sanki. Onlarla gitseydim en azından yanımda olurlardı. Ama artık kimsem yok. İstanbul'daki amcam dışında. Kaza olalı iki yıl oldu o gün bu gündür bütün harçlığımı amcam veriyordu bana. Belkide buna kendini mecbur hissediyordu ama bu beni ilgilendirmiyordu. Bundan sonra hiçbir şey umrumda değildi. Bütün duygularım onlarla birlikte gitmişti. Bu güne kadar okuldan atılmamamın sebebi ise psikolojik sorunlarım olduğu içindi. Kazadan sonra destek almıştım ama tedavi o kadar da uzun sürmemişti. Bu benim için iyi olmuştu hastahane ortamını oldum olası sevmem zaten. Tedavilere cevap alamamıştı doktor onun için fazla sıkmak istemedi herhalde beni ve tedavi süreci kısa sürede bitti.
Şimdi bunlar niye aklıma geldi hiçbir fikrim yok ama toparlanmam gerekiyor çünkü Silay'ı çağırmıştım ve yirmi dakikadır oturmuş bunları düşünüyordum. Silay benim en iyi arkadaşlarımdandı. Arkadaşım... Kardeşim... Sırdaşım... Sıradaşım... İşte Silay tam olarak bu katagorilere giriyordu. Bugün bende kalacaktı Silay. İzin almamız zor olmamıştı ailesinden. Alışmışlardı artık. Bana güvenmediklerini biliyordum ama Silay'ı üzmek istemedikleri için katlanıyorlardı. Her hafta bir yada iki defa kalıyordu bende. Zilin almasıyla koltuktan fırladığım gibi kendimi kapının önünde buldum. Onu çok seviyorum. Ona küfür etmeyi kimseye değişmem mesela. Ve tabiki onun iyi aile çocuğu tavırları beni bende alıyor. " Hoşgeldiiiiinn " dedim tuhaf bi sesle. " Hoşbuldum da o ses götünden mi çıktı lan " dedi kahkahalar eşliğinde. Ona kötü bir bakış attığımda dudağını birbirine bastırıp fermuarı kapatır gibi bir hareket yapınca bende kendimi tutamayıp kahkaha atmaya başladım. İçeriye geçip koltuğa yayıldığında televizyon açılmıştı bile. Hayır yani ne ara gittin açtın da oturdun ? " Bugün ne yapıyoruz güzellik? " " İnsan gelirken bir şeyler alır be hep hazıra kon zaten. " " Ben burada misafirim herşeyi senin ayarlaman gerekirdi. " " Hoşt köpek " dedim kıkırdayarak. " Hav hav " dediğinde ikimizde büyük bir kahkaha patlattık. Bu kızı bunun için seviyorum. Hep suyuma gider. Ne dersem diyeyim asla beni bırakıpta gitmezdi. Bunu açıkça dile de getirmişti üstelik.
Bir süre televizyon izledikten sonra acıktığımızı farkedip mutfağa bir şeyler hazırlamaya gittik. Ne Silay ne de ben makarnadan başka bir şey bilmiyorduk. Öğrenci evi de bu kadar olur zaten. Suyu kaynattıktan sonra içine makarna paketini döktüm. Silay'da sosunu hazırlıyordu bir taraftan. Bu evde kalıyorsa yardım etmesi lazımdı sonuçta. Bütün işlemler bittikten sonra iki tane servis açtık. Makarnaları tabaklara koyup üzerinede sosunu döktük. Silay çoktan masaya oturmuştu. Bu kız kadar yiyenini görmemiştim. Benim iki katımı yemeyi nasıl başarıyor bilmiyorum. Gerçekten neresine yiyiyo bu kadar şeyi ?
Daha başlamamıştık yemek yemeye. Ah! Pardon ben başlamamıştım ve meyvesuyunu unuttuğumu farkettim. Hemen buzdolabının içinden meyvesuyunu aldım sonra iki bardak alıp tekrar masaya oturdum. Meyvesuyunu bardaklara doldurmamla Silay'ın bardağı kapıp içmesi bir oldu. Bu kadar yemesine rağmen kilo almaması da işin cabası tabii. Bende kilo almıyorum ama ben fazla yemediğim için almıyorum. Yemeği yedikten sonra bulaşıkların kirini alıp bulaşık makinasına dizdik. Ve tekrar koltuğa yayılıp televizyon izlemeye başladık.
" Güzellik hadi dışarı çıkalım " " Tamam bekle hazırlanıp geliyorum. " dedikten sonra odama çıktım ve kısa bir duş aldım. Çıktığımda 'hadi be kızım öldün mü' gibi şeyler söylüyordu Silay.
Hemen saçlarımıkurutup beyaz kalın askılı mini sade elbisemi çabucak üzerime geçirdim. Aynanın karşısında sade bir makyaj yaparken düzleştiricimin fişini prize taktım. Zaten abartılı makyajlardan nefret ederim. Makyajımı bitirdikten sonra hemen saçlarımı da düzleştirdim. Saçımda bittiğinde odadan dışarı çıktım.
Merdivenlerden aşağı inerken bi an başım dönünce tökezledim. Bu her zaman oluyordu yani daha doğrusu o kazadan sonra olmaya başlamıştı. Ne kadar unutmaya çalışsamda her başım döndüğünde aklıma geliyordu işte.
Aşağı indiğimde Silay homurdanıp duruyodu. Sonra ceketlerimizi giyip arabaya doğru gittik. Aklımdan çıkmıyordu o kaza, çıktığındaysa mutlaka aklıma gelmenin yolunu buluyordu. Hız yapıyordum. Silay ne kadar beni yavaşlatmaya çalışsada yapamıyordum, sinirlenmiştim. Çünkü o kaza benim yüzümden olmuştu. Gözlerim yanıyordu. Yanağıma sıcak sıvı değmeden ağladığımı anlamamıştım. Bu güne kadar ağlamamıştım ama bugün ilk kez ağlamıştım. Lanet olsun yıllar sonra ağlamıştım ve bu araba sürerken olmuştu.
Karşıdan gelen göz alıcı ışık gözümü kapatmama sebep olmuştu. Silay bağırıyordu ama duyamıyordum. Beynim durmuştu. Sadece bir kelimesini anladım. " EYLÜL KAZA..." bağırarak söylüyordu. Cümlesini bitirememişti ve BUUUM..
