Κρυμμένα Συναισθήματα #MGWLL

Σ' αναμμένα κάρβουνα

Από το πρωί μ' είχε φάει το άγχος για την κατάληξη της σημερινής βραδιάς. Όσο ευχόμουν να περάσουν γρήγορα οι ώρες για να τον συναντήσω, άλλο τόσο έτρεμα μήπως με στήσει. Δοκίμασα όλα τα ρούχα μέσα στην ντουλάπα μου, μέχρι να καταλήξω στην πιο εύκολη λύση, ένα στενό, μίνι μαύρο φόρεμα που τονίζει τέλεια το σώμα μου. Έφτιαξα τα μαλλιά μου, βάφτηκα, φόρεσα τις κόκκινες δωδεκάποντες μου γόβες, για να νιώσω πιο σέξι, και βγήκα από το σπίτι με αέρα μοιραίας γυναίκας, που πάει να κατακτήσει τον άντρα που έχει βάλει στο μάτι.

Κι έτσι, να ΄μαι τώρα, δεκατέσσερις του Φλεβάρη, να κάθομαι μόνη μου στην καφετέρια, κοιτάζοντας συνεχώς την πόρτα, περιμένοντας να κάνει την εμφάνιση του ο Πέτρος. Όσο τα λεπτά περνάνε και δεν έρχεται, η αυτοπεποίθηση μου πέφτει κατακόρυφα. Προσπαθώ όπως όπως να παρηγορήσω τον εαυτό μου, λέγοντας ότι βρήκε κίνηση ή προέκυψε κάτι που τον καθυστέρησε, χωρίς όμως να το πιστεύω ιδιαίτερα. Μια ζωή ήταν πάντα στην ώρα του στα ραντεβού μας, σ' αντίθεση με μένα που πάντα έτρεχα για να προλάβω, μ' αποτέλεσμα να τον έχω στήσει ουκ ολίγες φορές.

Βλέποντας το ρολόι μου να δείχνει ήδη 20.15, είμαι πλέον πεπεισμένη ότι δεν θα έρθει και σκέφτομαι σοβαρά να φύγω. Παρόλα αυτά, αποφασίζω να τον περιμένω ακόμα ένα τέταρτο, δίνοντας στην καρδία μου ένα μικρό περιθώριο πριν χάσει κάθε ελπίδα. Σίγουρα, μισή ώρα είναι αρκετή, ακόμα κι αν καθυστέρησε να φύγει από το σπίτι του.

Πίνω με μανία το κρασί, που έχω παραγγείλει, κι όταν αδειάζω το ποτήρι μου, κάνω νόημα στον σερβιτόρο για να τον πληρώσω. Σε πέντε λεπτά, δεν θα έχω πλέον καμία δικαιολογία να βρίσκομαι εδώ πέρα. Η απουσία του ήταν αρκετά εκκωφαντική κι επιβεβαίωσε τους χειρότερους μου φόβους.

Όταν έρχεται ο σερβιτόρος για να μου φέρει τα ρέστα, μου δίνει μαζί κι έναν άσπρο φάκελο. Τον κοιτάω μ΄ έντρομα μάτια, χωρίς να τον ανοίγω, λες και περιέχει βόμβα. Σίγουρα είναι από τον Πέτρο, που δεν του πήγαινε η καρδιά να με στήσει, χωρίς να πει ούτε μια λέξη, ακόμα κι αν του το ζήτησα εγώ. Εξαρχής, δεν ήθελα να μου πει αυτοπροσώπως ότι δεν αισθάνεται κάτι για μένα και φυσικά δεν έχω καμία διάθεση να φάω γραφτή χυλόπιτα!

Γιατί μια φορά δεν μπορεί να κάνει αυτός ο άνθρωπος ότι του ζητήσουν; Γιατί θέλει πάντα να μου σπάει τα νεύρα, πηγαίνοντας μου κόντρα; Τόσο δύσκολο ήταν να ακολουθήσει ότι του είπα;

Τα νεύρα μου έχουν χτυπήσει κόκκινο! Μανιασμένη σχίζω τον φάκελο στην μέση και τσαλακώνω τα κομμάτια του στις χούφτες μου, μέχρι να γίνουν μια μικροσκοπική μπάλα. Την αφήνω στο τασάκι και σηκώνομαι να φύγω από το μαγαζί. Πριν φτάσω όμως στην πόρτα, γυρίζω πίσω για να την πάρω μαζί μου, από φόβο μην πέσει σε κάποιον αδιάκριτο που αντί να την πετάξει, διαβάσει τι γράφει.