Kimi zaman insan hatırlamak istemez geçmişini ama geçmiş çıkmaz insanın aklından.Unutmak istesede geçmişini her yerde kapana kıstırır o kişiyi çıkmazlara sokar. İşte bende böyleydim.Yalnızdım.Çıkamıyordum geçmişin içinden,kaçtıkça daha içine alıyor insanı kurtulamıyorsun. Ben artık geçmişin bıraktığı yaralarla yaşamayı öğrendim...Zaman zaman kanasa da bu yaralar insana kendisiyle yaşamayı öğretiyor. 💫✨💫✨💫✨💫✨💫✨💫✨💫✨💫 Sabah yine annemin bağırmasıyla sağır oluyordum. "Kız sana kalk demedim mi ben?" Diye bağırırken bir yandan da ölümcül bakışlar atıyordu.Hala uykulu olduğum için kısık bir sesle:"Anne bırak uyuyacağım ben ya!" Dediğimde annem yine "Masaall!" Diye bağırınca homurdanarak kalktım. Ama annem susmak bilmiyordu yine bağıra bağıra "Şimdi yağmur gelir kızım hızlı ol daha kahvaltı yapıcaksın!" Dediğinde yüzümü ekşittim. Kahvaltılardan nefret ederim, annem de bunu bildiği halde aç kalmayayım diye zorlardı. "Bakarız." Dediğimde annem sinirlendi ve terliğini eline aldı.Elini kulağına koydu ve sinirle karışık bir sesle; "DUYAMADIM?" Diyince tehlikenin büyük olduğunu anladım.Korkuyla; "5 dakikaya aşşağıdayım annecimmm." Diyerek şirince gülümsedim. Annem gülümseyerek; "Bende öyle düşünmüştüm." Dedi ve odadan çıktı. Bugün okulun ilk günü artık ben bir 10.sınıfım. Üzerime siyah bir tayt,siyah beyaz çizgili bir tişört vr üzerine de kot bir gömlek geçirdim. Havalar başlasığı için kahverengi beremi de taktım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
O sırada yağmur gelmişti aşşağıdan bana seslendi; "Geç kalıyoruz Masaaall" derken hemen çantamı aldım ve koşarak merdivenlerden indim.Geç kalmamak için hemen siyah botlarımı da ayağıma geçirdim. Anneme; "Annecim bugün çıkışta kafeye gidicez haberin olsun." Diye bilgilendirdikten sonra yanağına bir öpücük kondurdum ve hızlı adımlarla evden çıktık. İlk günden okula geç kalmak istemediğim için biraz hızlıydım. Bir anda kolumda hissettiğim acıyla inledim."Aah dikkat etsene be!" Diye çemkirdim koşarken koluma çarpan çocuğa. Çocuk bana döndüğünde ağzım açık kaldı resmen çocuğa çemkirdiğim için pişman olmuştum. Çocuk taş gibiydi o kaslarla koluma çarpması normal. Pardon kolumu koparması diyecektim. Çocuk bana yaklaştı ve "Merak erme kolun kopmadı ." Diyerek alayla sırıttı. Bende onun gibi samimiyetsizce sırıttım ve "Ayy ukalaya bak özür dilemesi gerekmez mi senin?" Diyerek baktım güldü yine,sinirimi bozuyodu. Yağmurun kolumdan tutum çekmesiyle gözlerimi ondan çektim ve arkamı dönüp yürümeye başladım. Biraz uzaklaştıktan sonra o duysun diyr bağıra bağıra "Erkek değilmi hepsi öküz hepsi ukala" diye söylene söylene okula gittim.
Veee ilk bölümün sonu. Umarım beğenirsiniz.. Kitap kapağını yapmama yardımcı olacak biri barsa lütfen benimle instagramdan iletişime geçsin İnstagram adım;feyzasaadettkara Vote ve yorum yapmayı unutmayınnn🌹🌹
