Jij en jij alleen

29

Laura

We lopen terug naar het feest. Vlak voor dat we het feest weer binnen lopen trekt Ryan mij naar hem toe. 'Ik bescherm je. Het komt wel goed.' Zegt hij. Ik knik met een glimlach. Dan lopen we bij elkaar vandaan. Ik ga naar Joy en hij naar Kayne en Justin.

Ik betwijfel zijn woorden. Sinds wanneer is hij zo? Is hij dit wel? En voor de tweede keer, laat hij me twee kanten zien. Haat en liefde. Wraak en respect. Weer weet ik niet wat ik er mee aan moet.

'Waar ben jij geweest?' Vraagt Joy schreeuwend om boven de muziek uit te komen. 'Beetje rond gelopen, beetje verkennen.' Lieg ik. Anders wil ze ook nog weten waar ik het met Ryan over heb gehad. Ze knikt en danst verder. Ik loop naar een tafel waar al het eten en drinken op staat. Vooral chips en alcohol. Ik pak een beker en schenk wat cola in. Een één of andere dronken klootzak botst tegen me aan en doet er, voor dat ik het weet, een laag bacardi in. 'Lekker man, dit spul!' Roept hij enthousiast en dronken.

Zodra hij weg gewaggeld is, zet ik mijn beker neer. Ik hoef dat spul niet. Ik pak een nieuwe beker en doe er opnieuw cola in. Ik heb besloten om vanavond toch maar niet mijn eerste dronken ervaring te gaan meemaken. Dit keer wordt mijn drinken met rust gelaten en kan ik zo weglopen.

Ik kijk wat om me heen. Alle mensen die hier zijn ken ik van school. Letterlijk iedereen is er.

Dan valt mijn blik op een jongen waar ik mezelf in herken. Isaac.

Vanaf een afstandje sta ik toe te kijken. Hij is weer eens zo dronken als wat en dat moet mama ook maar niet weten. Zijn vrienden daar in tegen valt nog mee. Hij blijft maar bier drinken in één stuk door. Zijn vrienden moedigen hem aan. Misschien is het wel groepsdruk en doet hij dit om er weer bij te horen.

Ik ben altijd zo bang dat hij snel terug valt naar de persoon die hij was.

Ik blijf nog een tijdje toe kijken. Dan kijkt Isaac op en vangt zijn blik de mijne. Even lijkt hij geschrokken te zijn. Hij kijkt me angstig aan voor een paar seconden, maar dan begint hij te lachen en zwaait hij naar me. Onzeker zwaai ik terug met een zwakke glimlach. Dan gaat hij weer door met drinken. Ik trek mijn wenkbrauwen op en schud met mijn hoofd.

Hij is zo dom bezig.

Ik loop weer terug naar Joy die nu toch ook wel een beetje aangeschoten is. Waarom kan een feestje nooit leuk zijn zonder alcohol op deze leeftijd? God.

'Joy?' Tik ik haar aan op haar schouder. Ze reageert er niet op. Ik schud haar dan even heen en weer, ze draait haar langzaam tot me om. Ze ziet helemaal bleek en zweet. 'Joy?' Vraag ik bang. Ze kijkt sloom uit haar ogen. 'Joy reageer!' Roep ik bang. Dan valt ze neer op de grond. Verslagen, bewusteloos, weg. 'Joy!' Schreeuw ik nu. Ik laat me naast haar neer vallen. Ik tik zachtjes op haar gezicht. Ik krijg er geen beweging in. Iedereen danst rustig verder. Ik trek aan een paar benen naast me. 'Hey!' Schreeuw ik. Ik sta vlug op en tik een paar mensen hard aan. 'Ga alsjeblieft hulp halen!' Schreeuw ik naar ze als ik naar Joy wijs. Nu pas beginnen mensen Joy op te merken en beginnen te gillen en zetten een paar stappen bij haar vandaan. 'Bel 112!' Schreeuw ik. Shit, we zijn niet in Nederland! '911 bedoel ik, snel!' Verbeter ik mezelf spoedig. Twee meisjes rennen naar buiten met hun telefoon. De muziek wordt uitgezet. Ik begin hard te huilen als Joy nog bleker wordt. Haar lippen kleuren paars. 'Joy!' Schreeuw ik huilend. Ik schud haar heftig door elkaar heen. Niemand komt helpen, iedereen blijft maar toe kijken. Ik geef op en laat mijn hoofd rustig op Joy haar buik liggen, huilend. 'Joy alsjeblieft...' Huil ik.

De sirenes hoor ik buiten dichterbij komen. Iemand pakt me teder vast bij mijn schouders. Geschrokken kijk ik op. Met uitgelopen mascara, natte wangen en rode ogen zie ik Ryan bezorgt achter me staan. Ik sta snel op en zonder er echt bij na te denken omhels ik hem stevig. Hij omhelst me stevig terug.

Alles gebeurt vanaf dit moment heel snel. Iedereen wordt uit het huis gestuurd. Overal om me heen hoor ik geschreeuw en gehuil. De ambulancebroeders tillen Joy op een brancard en rijden met spoed naar het ziekenhuis. Iedereen is binnen een uur vertrokken en de stilte en rust neemt weer toe.

Ik ben nog altijd bij Ryan thuis. Ik zit op de bank voor me uit te staren. Mijn tranen die opgedroogd zijn trekken in mijn huid. Ryan komt de woonkamer binnen lopen met een glas water. Hij biedt het me aan, maar ik wijs het af door te schudden met mijn hoofd. 'Lau, gaat het wel een beetje?' Vraagt Ryan terwijl hij naast me komt zitten. Sloom draai ik mijn hoofd naar hem en kijk hem aan voor een paar seconden met een blik die aangeeft: "wat denk je?". Dan staar ik weer voor me uit. 'Lau, je hebt het afgelopen uur nog niks gezegd, praat met me!' Zegt Ryan.

'Ik wil naar Joy, ik wil weten wat er aan de hand is.' Zeg ik met een gebroken stem.