YALNIZDIM

YALNİZDİM

Sabah kendine geldiginde gözleri direk dışarıya kaydı karanlık yerini aydınlığa bırakırken uyuyup kaldığı koltukta toparlandı ve odasına gitmek için ayaklandı.usulca kapıyı açtı yatak örtüsünü kaldırıp orada uzandı.aklında sadece dun gece

gece olanlar vardı zaten odada uyuyup kalmasına da bunlar neden olmuştu.yatmıştı ama uyuyamiyordu beyninde o sözler yankılaniyordu "bunu sen istedin yalnız kalmayı sen istedin yalnızlıgi sen seçtin" artık dayamadi ve hızlıca yataktan kalktı mutfağa doğru ilerledi ışığı açınca gözü sürahiye ilişti o da hemen raftan bir bardak alıp suyu kattı ve içmeye başladı aslında aklında şu içmek yoktu ama o sözleri unutmak için bişeyler yapması gereksede o sözleri beyninden atamiyordu ve tekrar dusuncelere kapildi .gerçekten o mu istemiştı yalnız kalmayı ?hayır istememişti ama seçmek zorunda kalmıştı arkadaşlık ona fazla sorumluluk yüklerdi o kendini iyi tanıyordu bunu yapamayacağını biliyordu .bir bardak su içerken düşünmeye çalışmak ona iyi gelmişti ya da

O öyle hissediyordu ki elinde bir güçsüzlük hissetmesiyle bardagin yere düşüp parçalanması bir oldu o etkiyle sarsıldı ve yere egilip cam kırıklarini toplamaya başladı ama sanki her olay onu başka bir düşünceye sürüklüyordu .bu sefer de cam kırıkları ona dostluğu hatırlattı dostluktaki kalp kırılmalarini.aslında herkes bir çok arkadaşı olsun isterdi ama önemli olan bu değildi ki seni anlayabilen senin mutlulugunla mutlu olabilen sana her zaman yardımsever kalabilen seni kırmayı aklından bile geçirmeyen biri bir çok arkadasa bedel di kadın bunu gayet iyi bilirken çevresinde bu düşünceye katılmayan bir çok kişi vardı.yine dusuncelere dalmış cam kırıklarini toplarken aklının başka yerde olması küçük cam parçasınin elini kesmesine neden oldu ve ardından akan kanlar uzunca bir süre bekledi gözü akan kanlardaydi canı aciyordu.canı acıdıkca cam daha batıyor gibi hissediyordu.belki şu an yalnız olmasa biri o cam sesine koşardi ve cam kırıklarıni beraber hallederlerdi elini sarardı

Ama yalnızdı bunu kendisıde biliyordu ve oylece elinden akan giden kanlara bakıyordu ... Hatırladığı bu kesit ona artık bu yoldan dönemeyeceği anladımina geliyordu gözünun önünden geçen hayatıni izliyordu eli kalbinde gözünden akan yaşlarla ve yalnizligiyla .evet hissediyordu kalbinde büyük bir agri vardı ve az sonra ölecektı aklına yine yalnizligi geldi yalnız olmasa ne olacaktı ona şu an ne olduğunu kimse bilmiyordu olse kim bilir ne zaman bulurlardi ama yüzü guluyordu çünkü yalnızdı ve ölümüne üzülecek dostlari olmayacak kadar yalnız ve o guluyordu o hep sorumluluktan korkmuştu arkadaşlarına iyi dost olamamaktan korkmuştu bu yüzden yüzü gülüyordu iyi dost arkadaşlarini üzmezdi onun dostu yoktu yani arkasından üzülen arkadaşlari olmayacaktı o bunun rahatlıgiyla gözlerini bir daha açmamak üzere yumdu.