Herkesten hızlı büyümüşüm gibi hissediyorum.Hayatım hep bir filmdi.Her gece güneşin doğduğu yere koştum.Başkasının yarınıymışım gibi.Ama çok mu hızlıydı?Kayıpların izleri var,ne yapacağımı bilmediğim.Farkında olmadan büyüyen küçük bir çocuğum tıpkı kaybolmuş bir çocuk gibi.Amaçsızca dolanıyormuş gibi hissettiriyor ne yapacağımı bilmiyorum.Hava almaya ihtiyacım olduğunda şapkamı takıp koşuyorum.Nereye gittiğimi bilmiyorum burası güneşin zıttı olsa bile.Şuan için bir kez,geçmiş için iki kez.Silinen gökkuşağı misali rüyanın peşinden koşarken kayıp mı oldun?"Kadermiş" tarzı klasik sözlerden farklı bu.
Öylece hayata tutunmuş çabalamakla uğraşıyordum.Zaman hızla akıp gidiyordu bense bu zaman diliminde hareketsizce bekliyordum.Var oluş ve yok oluş arasındaki bu ince çizgide sıkışıp kalmıştım.Bu benzetme mecaz değildi.Ben çoğu insanın lanet olarak adlandırdığı ,kimilerinin ise muhteşem bulduğu o varlıklardan sadece biriydim.Duyduğu zaman gülüp geçen,karşısına çıktığı zaman kaçacak delik arayan o insanların sonunu getiren lanet varlıklar.Lanetlenmiş vampirler.
Yatağımda hareketsizce uzanırken beynim birşeylerle oldukça meşguldu.Yaşadığım bunca yıldır herşey değişmişti.Dünya,insanlar,hayat,ilerleyen teknoloji,yaşam standartları,ormanlar yok olup gitmişti.Herşey değişmişken tek değişmeyen bizlerdik.Kaç yaşında olduğumu bile bilmezken yaşlanmak benim için imkansız olan birkaç kelimelerden biriydi sadece.Tıklatılan kapıyla birlikte gözlerim Ji-eun'la kesişti.Bir kupayla birlikte içeriye girdiğinde doğruldum.Küçük tatlı gülümsemesi onun bir parçasıydı.O benim asırlardır süren yaşamıma eşlik eden "Lanetli" arkadaşlarımdan biriydi.Elindeki kupayı uzattığında soğuk ellerimle henüz dumanı tüten bardağı kavradım.
-Bu biraz olsun vücut ısını dengeler.Biliyorsun bugün yeni bir başlangıç yapacağız.Yeni okul,yeni insanlar,kimliğimizi saklamamız gerektiğinide biliyorsun bu yüzden dikkatli olmalıyız.
Ufak tebessümle ona baktığımda dolabımdan bir üniforma çıkardı ve dağınık yatağıma bıraktı.Bu kısaca" kıçını kaldır ve hazırlan" demekti.Kupadaki sıvıyı yavaşça içerken ifadesizce etrafı inceliyordum.Bu sonsuz yaşamdan oldukça sıkılmıştım.Vampirde olsam benimde bir kalbim,düşüncelerim ve en önemlisi insanlardan kat kat fazla olan duygulara sahiptim.Telefonumun çalmasıyla birlikte dikkatim o yöne kaydı.Arayan sevgili ikizim Chanyeol'du .Bu lanetli hayatta sığınacağım tek liman,saklanacağım tek gölge oydu.Daha fazla bekletmeden aramayı yanıtladım.
"CHANİE"
-Umarım hazırsınızdır.Aşağıda sizi bekliyorum.
-Henüz hazır değiliz.Biraz beklemen gerekecek.
-Biraz hızlı olun o halde.Çocuklarla birlikte bekliyoruz.
-Tamam...
Telefonu yüzüme kapattığında hareketlenip hazırlanmaya başladım.Chanyeol'u kızdırmak istemezdim.Uzun bir hazırlığın ardından nihayet aşağıya indiğimde kızgın bir Chanyeol,beklemekten neredeyse uyuyacak olan bir Baekhyun,sıkıntıdan tırnaklarını kemiren bir Chen elbette beklediğim şeylerdi.Onlar bizim diğer "Lanetli" arkadaşlarımızdan bazılarıydı.Chanyeol ağzını açamadan sevgili Eun ona engel oldu ve ellerini birleştirdi.Onlar yıllardır,hatta asırlardır birbirlerine bağlıydı.Onlar sevgiyi tamamen farklı boyutlara taşımıştı.Bazı şeyleri açığa kavuşturmak istiyorum.Yaşımı bile saymayı unuttuğum zamandır yaşadığımızı söylemiştim fakat neden liseye gidiyorduk?İşte bunun en saçma yanıda buydu.Hepimiz daha doğrusu yaşamış bütün vampirler belirli bir yaşta sabit kalırdı.Biz ise asırlardır 19 da asılı kalmıştık.Değişen sisteme göre her genç okulu tamamlamak zorundaydı.Bu yüzden de artık ezbere bildiğim konuları tekrar tekrar öğreniyordum.
